CHE FECE… IL GRAN RIFIUTO

Παρόλο που είχα να βάλω κάτι άλλο σήμερα, μου ήρθε αυθόρμητα να βάλω αυτό το ποίημα του Καβάφη – που μοιάζει δυσνόητο αλλά δεν είναι – και γιατί πιστεύω ότι θα σας αρέσει, αλλά και γιατί θέλω να το αφιερώσω σε ένα κορίτσι από σας που κάναμε μια συζήτηση για τον γάμο και τον έρωτα. Ξέρει εκείνη…

Καλό βράδυ.
Σας φιλώ
Π.

01-k-kavafis.jpg
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος το ‘χει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησή του.

Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι – το σωστό – εις όλην την ζωή του.

Έγραψε ο Παραμυθάς στην κατηγορία Γενικά στις8 Νοεμβρίου 2008

15 Σχόλια στο “CHE FECE… IL GRAN RIFIUTO”

      askardamikti
      8 Νοεμβρίου 08 στις 21:40

      Παλιότερα είχα ασχοληθεί πολύ με τον Καβάφη, και μάλλον πρέπει να ανασύρω μερικά πράγματα απ’ τη μνήμη μου…
      Ο τίτλος του ποιήματος προέρχεται από έναν στίχο της κόλασης του Δάντη («εκείνος που είπε από δειλία το μεγάλο όχι»). Αλλά ο Καβάφης σκόπιμα παρέληψε τη φράση «από δειλία»!
      Συνεπώς, το συμπέρασμά του δεν είναι ότι θεωρεί δειλία τη μη ανάληψη της ευθύνης, αλλά … αρετή και τόλμη ν’ αρνηθείς αυτό που οι άλλοι λαχταρούν!
      Καλησπέρα σας…

      marilia
      8 Νοεμβρίου 08 στις 21:47

      Το διάβασε κιόλας! Φεύγω από την παιδική χαρά και πάω να τον δείρω με την ησυχία μου! Άκου… αρετή και τόλμη! τς τς τς!

      Αριάδνη
      9 Νοεμβρίου 08 στις 10:08

      Αυτό το «Ναι» και το «Όχι» μας κυνηγούν σε όλη μας τη ζωή. Σε κανένα από τα δύο δεν υπάρχει δειλία.
      Θέλει θάρρος το «Ναι», θέλει θάρρος να σκέφτεσαι, να ζεις, να αναπνέεις, και κυρίως να πράττεις για περισσότερους από έναν, και αυτό αποδεικνύεται από το πόσοι άνθρωποι επιστρέφουν στο «εγώ», χωρίς να το έχουν επιλέξει.
      Άπό την άλλη, θέλει μεγάλη επίσης τόλμη να γεύεσαι τη ζωή μόνος. Η μοναξιά είναι δύσκολη και σκληρή, και όσοι την επιλέγουν συνειδητά, είναι σίγουρα πολύ θαρραλέοι.
      Οπότε όποιον δρόμο και να επιλέξουμε, συνειδητά πάντα, δεν είναι εύκολος. Και οι δύο δρόμοι θέλουν δύναμη και αυτοθυσία.
      Καλήμερα σε όλα τα γενναία παραμυθόπαιδα!

      twinkle
      9 Νοεμβρίου 08 στις 10:57

      Πριν ενάμιση χρόνο περίπου έλαβα μια καθοριστικότατη απόφαση για όλη μου τη ζωή που επηρεάστηκε κατά πολύ από αυτό το ποίημα…..

      Το μεγάλο «Ναι»… πονάει πολύ όμως αλλά μακροπρόθεσμα αξίζει τον κόπο. Και θα το βρεις μπροστά σου. Αργά ή γρήγορα.

      Γιαννης απο ΝΥ
      11 Νοεμβρίου 08 στις 6:19

      Παραμυθακο φιλε μου γραφω πιο αραια γιατι εχω μπλεξει και δεν προλαβαινω για τιποτα. Να’σαι καλα κι εσυ κι ολη η παρεα μας εδω. Νελινεζι που εισαι baby?

      Μαρία
      11 Νοεμβρίου 08 στις 17:51

      Γιαννάκη εγώ βρε σου τάζω ντολμαδάκια εσύ αλλη ψάχνεις; αααααχ αυτοί οι άντρες
      Παραμυθούλη δε στο μπαχαλεύω υπέροχο το ποιημα συμφωνώ με όλους. Φιλάκια πολλά μου λείπετε!

      athinovio
      12 Νοεμβρίου 08 στις 0:14

      Παραμυθά
      νομίζω ότι χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση. άσε μας εμάς, θα τα βγάλουμε πέρα για λίγες μέρες. πήγαινε σε κανα νησί με ωραίες ταράτσες μέχρι να σου περάσει η «ελεφαντίαση» και μην ακούς ούτε ραδιόφωνο.

      Κα στεφανία
      να μας τον προσέχετε….
      🙂

      Γιαννης απο ΝΥ
      12 Νοεμβρίου 08 στις 13:31

      Εχω καιρο να το δω το Νελινεζι γι’αυτο. Το πεθυμαω γιατι δεν μπαινει οσο συχνα εμπαινε. Ε, και παντα εχει κατι αστειο να πει. Που ειναι το Νελινεζι? χαχαχαχα

      nelli nezi
      13 Νοεμβρίου 08 στις 17:23

      μπήκα για να γράψω σχόλιο στο ποίημα του Καβάφη….αλλά διαβάζοντας τα σχόλια του Τζόνι μας από το Αμέρικα….πρότιμησα να απαντήσω στον Γιαννάκη….γιατί το άλλο θα με πάρει από κάτω! :-((

      Οπότε, αφού δεν το μπαχάλεψε η Μαριώ μας το ποίημα του Καβάφη, ας το μπαχαλέψω εγώ!!!
      Λοιπόν έχουμε και λέμε!!! ψψψψψψψψψτ Γιαννάκη…..εδώ είμαι ………αλλά χάνομαι επίτηδες για να με αναζητάς!! χαχαχαχαχαχα!!! Εμ πως??? Ετσι??….πώς αλλιώς θα σε κάνω ό,τι θέλω?? χαχααχχααχαχαχχα!!! Είναι η εκδίκηση μου που προτίμησες άλλη βρε αααααααααααααααακαρδε!! Είπα κι εγώ τότε μέσα μου…»ετσι είσαι?? τώρα…θα σε φτιάξω εγώ!!»

      Βεβαίως…βεβαίως…αν ζητήσεις γονατιστός συγγνωμη…το ξανασκέφτομαι!!

      …σκέψου Τζόνι, να μπει λέει η μάνα σου στο μπλογκ του Παραμυθά και να τα διαβάσει αυτά…και να σου πει…»ΜΑΚΡΙΑ!!! ΜΑΚΡΙΑ!!! ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ ΑΥΤΗ ΠΑΙΔΑΚΙ ΜΟΥ! Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΕ ΦΥΛΑΕΙ!!
      » ΧΧΑΑΑΧΧΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!

      μάκια πολλά και σας παρακολουθώ….εν ολίγοις το μάτι του ΒIG BROTHER ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ!!!!!!!!

Σχολιάστε