Σαν δυο σταγόνες βροχής
Έχω έτοιμο ένα… «σεντονάκι» για τον γάμο, αλλά πήρα ένα e-mail από το κορίτσι που του αφιέρωσα το ποίημα του Καβάφη που μου άλλαξε τα σχέδια. (Και μια και το ανέφερα θα ήθελα να πω ότι, δεν ξέρω πώς το βλέπετε εσείς, αλλά εγώ θεωρώ ότι στο ποίημα το «ΝΑΙ» είναι της καρδιάς και το «ΟΧΙ» του μυαλού). Μετά, λοιπόν, από το e-mail που πήρα σκέφτηκα να μην βάλω για τον γάμο, αλλά κάτι για τον έρωτα. Χα, χα, χα… παντρεμμένοι κι ανύπαντροι το προτιμάτε, ε;
Ψάχνοντας τα συρτάρια μου ανακάλυψα ένα ξεχασμένο βιβλιαράκι που μου είχαν χαρίσει το 1991.Το έχει γράψει ο Δημήτρης Γκαλημανάς, οι ζωγραφιές είναι της Λένας Μουρλάτου και είναι των ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΑΡΜΟΣ. Είναι ένα παραμύθι που πολύ θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ. Έχει θέμα μία εξαιρετική ερωτική ιστορία, οι ζωγραφιές μοιάζουν με εκείνες του «ΠΑΡΑΜΥΘΑ» και το κυριότερο, μιλάει για την «εσωτερική» πλευρά του έρωτα: την αναζήτηση της χαμένης ενότητας με «κάτι άλλο» που ο έρωτας – το πιο κοντινό στην αγάπη, αλλά που δεν είναι αγάπη – παραπλανά ότι αποκαθιστά αυτή την χαμένη ενότητα. Υπάρχει, όμως, κι ένας έρωτας που έρχεται ακάλεστος, που ελευθερώνει το αντικείμενό του, γίνεται ένα μαζί του κι αυτό το «ένα», επιστρέφει σ’ εκείνο το «κάτι άλλο» και «σβήνει» μέσα σ’ αυτό – όπως οι δύο σταγόνες βροχής του παραμυθιού, που έγιναν ένα για να ενωθούν με το ποτάμι για πάντα.
19 Σχόλια στο “Σαν δυο σταγόνες βροχής”
twinkle
13 Νοεμβρίου 08 στις 1:27Παραμυθά,
αυτό το βιβλιαράκι το πρωτοείδα πολλά χρόνια πριν. Είναι συγκινητικό. Γνωρίζω και το συγγραφέα. Ψωνίζω από το βιβλιοπωλείο του στον Πειραιά.
Γλυκές καληνύχτες
Νατάσα
13 Νοεμβρίου 08 στις 6:35Εκπληκτικό και πόσο, μα πόσο γλυκό παραμύθι! 🙂
Κοκκινοσκουφίτσα
13 Νοεμβρίου 08 στις 12:34εγώ τώρα γιατί κλαίω;
nelli nezi
13 Νοεμβρίου 08 στις 17:08εντάξει…..μας λίγωσες…..εντελώς όμως!! ΕΝΤΕΛΩΣ!!! ρε παιδί μου, το διάβαζα κι είχα ένα βλέμμα , άστα να πάνε!! Του χαζοχαμένου εντελώς…
Μάαααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααακια!!!!!
και σε όλα τα παραμυθοφιλαράκια μου επίσης!!
nelli nezi
13 Νοεμβρίου 08 στις 17:28Τζονάκο, σου απάντησα, στο προηγουμενο ποστ!! χιχιχιχιχιχι !!!
Ξανά φιλιά σε όοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολους!!!
και το μεγαλυτερο στον ΜΠΑΜΠΑΔΟΠΑΡΑΜΥΘΟΦΙΛΑΡΑΚΟ ΜΟΥΟΥΟΥΟΥ!!!
nelli nezi
13 Νοεμβρίου 08 στις 17:30Αχ μωρέ ….ένα ένα τα θυμάμαι!!!
ψψψψψψψψψψψψψτ Κοκκινοσκουφίτσααααααααααααααααααααα……εγώ σε πηρα τηλ τις προάλλες….και δεν με άκουγες…κλααααααααψ , κλααααααααααααααψ !!!! δεν πειράζει όμως, θα τα ξαναπούμε…ναι?? μάκια σου πολλά κοριτσάκι!!!
Κοκκινοσκουφίτσα
13 Νοεμβρίου 08 στις 19:01Νέλλη μου χίλια συγνώμη! δεν άκουγα τίποτα και στο καπάκι με πήρε από σταθερό μια πελάτισσα και νόμιζα ότι ήταν αυτή και στο κινητό! πω πω τι πάθαμε! θα επιληφθώ άμεσα! πολλά φιλιά!
Κοκκινοσκουφίτσα
13 Νοεμβρίου 08 στις 19:44may day may day! παρακαλείται η Νέλλη να ξανατηλεφωνήσει στην Κοκκινοσκουφίτσα ή να κάνει μια αναπάντητη έστω, διότι ο αριθμός της έκανε φτερά από τη συσκευή μου! δεν το αποθήκευσα βλέπεις και δεν το θυμάμαι! πληζ πληζ πληζ! και μου άρεσε και η φωνή σου τώρα που το θυμάμαι!
Αριάδνη
13 Νοεμβρίου 08 στις 19:48Αγαπημένε μου Παραμυθά τι όμορφη ιστοριούλα!!!!!!!
Έχω κι εγώ ένα παραμύθι που μιλάει για την αγαπή και λέγεται «Ερωτική Ιστορία;» της Λιλη Λαμπρέλλη.
Μιλάει για ένα σκιουράκι που ψάχνει την αγάπη, στα μάτια ενός ασβού. Πληγώνεται όμως πολύ, και όταν ένας καστορας του ζητάει να αγαπηθούν, το σκιουράκι του λέει ότι δεν έχει πια καρδιά για ν’ αγαπήσει, και ο κάστορας του λέει:
«Δεν πειράζει θα σου δώσω ένα κομμάτι από την δικιά μου… »
Μα το σκιουράκι της ιστορίας μας είναι πολύ πληγωμένο, και επειδή ήταν ψηλά και έπεσε με δύναμη στη Γη όταν το άφησε ο ασβός, δεν μπορεί να περπατήσει και να κάνει πράγματα με το μικρό μας κάστορα. Και έτσι ο κάστορας όλο αγάπη και τρυφερότητα, του απαντά:
«…Ν’ αγαπηθούμε πάει να πει να κάνουμε μαζί ένα δρόμο, όπως μπορούμε. Το πιο σπουδαίο είναι να είμαστε οι δυο μας, και όχι πόσο γρήγορα θα τρέχουμε, ούτε που θα πάμε… Μικρό μου σκιουράκι αν μπορείς να μ’αγαπάς, θα σου φτιάξω δεκανίκια από ξύλο τριανταφυλλιάς. Κι αν δε θες, θα σε μάθω να περπατάς με τα χέρια. Κι αν κουραστείς, θα σε πάρω αγκαλιά και θα ‘ναι πιο όμορφα, γιατί θ’ ακούω την ανάσα σου κι η μυρωδιά σου θα μπει μέσα στο πετσί μου και δε θα ξέρουμε αν είσαι εσύ ή εγώ, εγώ ή εσύ, θα είμαστε εμείς…»
Κάθε φορά που το διαβάζω, και είναι πολλές οι φορές, κλαίω ασταμάτητα… Είναι ένα επίσης πολύ τρυφερό παραμύθι, όπως αυτό που
μας χάρισε ο Παραμυθάς μας, και ήθέλα να το μοιραστώ μαζί σας. Αν το βρήτε, διαβάστε το, πραγματικά είναι υπέροχο!
Καλό βράδυ σε όλα τα παραμυθόπαιδα!
Γιαννης απο ΝΥ
14 Νοεμβρίου 08 στις 6:29Νελινεζι βλεπω πως επιμενεις στο «γονηπετης».
Αντι για αυτο θα σου απαντησω με ενα τραγουδακι
Αυτο για το Νελινεζι για να μην εχει αμφιβολιες
nelli nezi
14 Νοεμβρίου 08 στις 21:50αααααααααααααααααααααααααααααααααααα !!!!!!!!!!!!!!! …….χιχιχιχιχιχιχιχιχιχιχι !!!!!! απ ο,τι βλέπω , το σχέδιο μου έπιασε!!! He’s mine!! He’s mine!!!! Eνταξει Γιάννο!! Το ΝελληΝέζη δεν έχει πια αμφιβολίες!! χαχχααχαχαχαχα!! Αχ βρε Γιάννο…ματώνει η καρδιά μου όμως να βλέπω τις θαυμάστριές σου στην ουρά να σπαράζουν έτσι…
εεεεμ Κοκκινοσκούφιτσα…εμείς τα είπαμε ήδη!!
μάααααααακια to all !!
Fwtino_Asteraki
15 Νοεμβρίου 08 στις 0:03Πολυ ομορφο αυτο το παραμυθακι..Πολυ γλυκουλι και πολυ ρομαντικο..Χα..σκεψου απο τι απλα πραγματα μπορει να διμηουργηθει μια ιστοριουλα,δυο σταγονιτσες,και πως μπορει κανεις να βγαλει τοσα μυνηματα για ενα τοσο σημαντικο και δυσκολονοητο θεμα για καποιους..Σε ευχαριστουμε ΠαραμυθοΦιλαρακι μου..
ΣΑΣ ΑΓΑΠΑΩ ΟΛΟΥΣ!!!
Φιλακια και αγκαλιτθες θε ολουθ θαθ..
Γιαννης απο ΝΥ
15 Νοεμβρίου 08 στις 1:24Αστες να θαυμαζουν Νελιτσα.
Σου στελνω κι αλλο τραγουδακι ξανθια γαλανοματα μου χαχαχαχαχα
«Αμπε μπα μπλογκ» χαχαχαχα
nelli nezi
15 Νοεμβρίου 08 στις 13:42αχουουουουουουουου τι έπαθαααααααααααααα….με άλλη με μπέρδεψε ο Τζόνι από το Αμέρικα!! Γι αυτό!! …λέω κι εγώ….Άνοιξε η τύχη μου και θα την κάνω για Αμέρικα αλλά πού τέτοια τύχη!!χααχαχαχχααχαχαχα !!
Τζόοοοοοοοοοοοοοονι εγώ δεν είμαι γαλανομάτα παιδί μουουου!! Φτου γκαντεμιά!Πάνω που είπα he is mine …αποδείχτηκε ότι είναι αλληνής!! Φτου !
χααχαχαχαχαχαχαχχααχαχχαχα!! στο τέλος θα το πιστέψουν Τζόνι!! ψψψψψτ…σου πω…γιατί δεν ανοίγεις μπλογκ αμερικανάκι? ε?
Μπαμπαδοπαραμυθάκο μου….άντε!! Πάλι τη γλύτωσες την προίκα που θα μου δινες! χιχιχι!
Σμαααααααααατς
και
σμουουουουουτς!
ρεα
19 Νοεμβρίου 08 στις 16:57υπεροχο, φανταστικο και αφανταστα γλυκο παραμυθακι…ζεσταινει την καρδια…να στε καλα παραμυθα μας
lefterian
20 Νοεμβρίου 08 στις 10:47τώρα ανακάλυψα τη σελίδα και μου αρέσει πολύ!!!
fotini
22 Νοεμβρίου 08 στις 15:43είναι υπεροχο το πως πέφτοντας οι σταγονες αφομοιώνονται η μια απο την άλλη κ γίνονται ένα…. δεν θα ταν όμορφο να ταν έτσι κ με τις σχέσεις της ζωής μας;; τί πιο όμορφο απο το να μας έκανε ευτυχισμένους κ μονο η αποδοχή κ η αγαπη του συντρόφου!!! ουτοπιες;;;
μια παρόμοια ιστοριουλα παραθέτω εδω:
http://fotiniwords.blogspot.com/2008/10/blog-post_06.html
νελλιτσα μου τα τραγουδακια που σου αφιέρωσε το φιλαράκι σου εκτός απο υπέροχο στίχο έχουν κ φανταστικά βίντεο!!
Ο κύκλος του νερού (μέρος 1ο)
4 Νοεμβρίου 10 στις 21:29[…] -Διαβάσαμε επίσης ένα γλυκό και τρυφερό παραμύθι με τίτλο «Σαν δυο σταγόνες βροχής». (Βρήκα και πλαστικοποίησα τις εικόνες από τη σελίδα του Παραμυθά μας, δείτε εδώ) […]
Γιαννης απο ΝΥ
13 Νοεμβρίου 08 στις 1:14Πολυ ωραιο ρε Παραμυθα….
Να’σαι καλα