Τι μπορεί να ξεβράσει το κύμα!
Στους πρώτους μήνες του blog είχα βάλει ένα post με τίτλο, “μπουκάλια στη θάλασσα…” κ.λπ. που μίλαγε για τις εκπομπές του ΠΑΡΑΜΥΘΑ που έκανα τότε στην ΕΡΤ, πριν τριάντα τόσα χρόνια, και δεν ήξερα αν, ποια και πόσα παιδιά την έβλεπαν, κι ένοιωθα σαν να πετάω μπουκάλια στη θάλασσα. Πέρασαν τριάντα τόσα χρόνια για να συναντήσω – γυναίκες πια με παιδιά – κάποια από τα τότε κοριτσάκια που βλέπαν τότε την εκπομπή, όπως αυτά στην φωτογραφία.
Και θα μου πείτε, πού θυμήθηκα τώρα το παλιό post μπουκάλια στη θάλασσα; Το θυμήθηκα, γιατί ένα κορίτσι από εκείνα που έβλεπαν τότε την εκπομπή, έστειλε με e-mail μια φωτογραφία που έβγαλε με το κινητό της, σε μια παραλία του Σαρωνικού! Απίστευτο τι μπορεί να ξεβράσει το κύμα! Μια κασέττα – σαν μπουκάλι στη θάλασσα – από αυτές που πολλές και πολλοί από σας μου έχουν γράψει ότι άκουγαν όταν ήτανε παιδιά! Μια κασέττα, που τη βρήκε ένα κορίτσι που ήξερε τι είναι!!
Σας φιλώ γλυκά
Π.
Υ.Γ. Η αλήθεια, είναι ότι αυτό το post μου έδωσε αφορμή, για άλλη μια φορά μετά από τον Άγιο Βαλεντίνο, να αναβάλλω να γράψω δυο λόγια για κάτι που μου συνέβη την περασμένη Τετάρτη, κάτι που με συγκίνησε και με στενοχώρησε μαζί, κι έχει σχέση με το ποιοι πέρνανε “τα μπουκάλια που πέταγα” τότε. Θα γράψω κάτι αύριο, μεθαύριο…
11 σχόλια στο “Τι μπορεί να ξεβράσει το κύμα!”
Γιαννης απο ΝΥ
18 Φεβρουαρίου 09 στις 5:20Μαλλον καποια οικογενεια θα ειχε παει για μπανιο και θα την επαιζαν με κανενα κασσετοφωνακι.
Στο σπιτι ακομη θα την ψαχνουν! χαχαχαχα
Πολυ περιεργος ειμαι να δω τι θα πεις στο επομενο ποστ για τα “μπουκαλια” και τους ληπτες αυτων.
Αντε, βαλ’το συντομα, χαχαχαχα
νατασσάκι
18 Φεβρουαρίου 09 στις 8:38Είδες τι μπορεί να βγάλει η θάλασσα, τελικά; Και πού είσαι ακόμα!
Τα μπουκάλια που πετούσες, τώρα αρχίζουν να έρχονται, να το ξέρεις!
(κρίμα την κασέτα!)
Καλημέρα 🙂
Φιλί
υγ. δεν τις ακούγαμε μόνο όταν ήμασταν παιδιά, να ξέρεις….
🙂
ΑΡΙΣΤΗ
18 Φεβρουαρίου 09 στις 9:56Καλημερούδια
Βρε παραμυθούλη μου μην βγάζεις τέτοιες φώτο στη φόρα που μας θυμίζουν την ηλικία μας. Εγώ μέχρι εχθές νόμιζα ότι ήμουν παιδί του DVD και του CD μέχρι που είδα το post σου και κατάλαβα ότι είμαι παιδί άλλης τεχνολογίας ……..
Φιλάκια πολλά – πολλά…
papiera
18 Φεβρουαρίου 09 στις 11:22μία φορά κι ένα καιρό
μέσα από τον θαλασσινό αφρό
βρέθηκε ένα μπουκάλι
μέσα του είχε μυρωδιές
και ιστορίες μαγικές
από μια χώρα άλλη!
ο κόσμος που μαζεύτηκε,
κουράστηκε!! παιδεύτηκε!!
Δεν άνοιγε το πώμα…
Μονάχα ένα μικρό παιδί
το άνοιξε στο πι και φι
και το άδειασε στο χώμα!
Και τότε φύτρωσε ένα δέντρο
που’χε πολλά κλαδιά στο κέντρο
και τα παιδιά το ‘χαν για σκάλα
και ανεβαίνανε συχνά
και κάναν όνειρα τρελλά!
Άπιαστα και μεγάλα!
Εκεί ανέβηκα κι εγώ
και τ’ όνειρό μου το τρελλό,
ακόμα με μεθά!
Μα τώρα ξέρω… Είμαι μεγάλη
Ξέρω πως ‘κείνο το μουκάλι
ήταν απ’ τον παραμυθά!!
amalia
18 Φεβρουαρίου 09 στις 12:20Το ζητούμενο νομίζω είναι να μην σταματάμε να πετάμε τα μπουκάλια.Γιατι έρχονται στιγμές που όλα μοιάζουν μάταια.Δεν είναι όμως.
Άλλωστε τι και αν απο τα χέρια μας περνάνε εκατοντάδες παιδιά.Εμείς παλεύουμε για αυτό το ένα που θα ανοίξει το μπουκάλι,θα διαβάσει το μύνημα και θα το κρύψει βαθιά στην ψυχή του.Δεν συμφωνείται κύριε Νίκο μας ;
Ροζαλία
19 Φεβρουαρίου 09 στις 0:38Φανταστική φωτογραφία! (Έχω περιέργεια να μάθω τι ήταν αυτό που κατάφερε να συγκινήσει και να στενοχωρήσει συγχρόνως τον Παραμυθά)
Γιαννης απο ΝΥ
19 Φεβρουαρίου 09 στις 3:58Κι εγω την ιδια περιεργεια εχω βρε Ροζαλια.
Λοιπον papiera, εχεις πολυ πλακα!!!!!
Εσκισε το ποιηματακι!!! Χαχαχαχαχα
Φανταστικο!!!!
Παραμυθακο, αν δεν σου κανει κοπο δινεις το εμαιλ μου στην papiera να με κανει συνδρομητη στο μπλογκ της?
Thanks, brotha
Ανατολή
19 Φεβρουαρίου 09 στις 8:37Καλημέρα παραμυθά και παραμυθόπουλα.
Τις είχα και εγώ αυτές τις κασέτες και ευτυχώς άντεξαν και τις άκουσε και η κόρη μου!
Όσο για τα μπουκάλια μπορεί να μην έγραφες όνομα παραλήπτη όμως όλα παραδόθηκαν εκεί που έπρεπε!
Και εξακολουθούν να παραδίδονται….
Πολλά φιλιά.
papiera
19 Φεβρουαρίου 09 στις 13:45Γιάννη από ΝΥ δεν δαγκώνω..
γιατί δεν επικοινωνείς μόνος σου μαζί μου;
Άλλωστε έχεις και απόσταση ασφαλείας!
Μου ρχεται και έμπνευση για ένα ποίημα που λέει:
Πρασπαθώ απ’τη Λαμία
να μιλήσω με τη Σπάρτη
αλλά για την επικοινωνία
δεν αρκεί που έχω χάρτη!
κάτι τέτοιο…Αλλά είναι άσχετο με το θέμα μας εδώ και δεν συνεχίζω..
Γιαννης απο ΝΥ
20 Φεβρουαρίου 09 στις 5:21papiera συγχωρεσε με αλλα η αληθεια ειναι πως γυριζω αργα και κουρασμενος το βραδυ και το μυαλο απο ολης της ημερας τις σκοτουρες στερευει. Χαχαχα
Δεν μου εκοψε να επικοινωνησω μαζι σου απο μονος μου.
Το οτι δεν δαγκωνεις το εχω καταλαβει. Χαχαχα
Fwtino_Asteraki
18 Φεβρουαρίου 09 στις 2:20Αχχχχχχχχχχχ!!Ατα εγω νεν τα ιτσεραααααααα!!αντε τωλα!Θα την βρω που θα παει θα τα καταφερω 😛
Axxx μπουκαλακια στην θαλασσα ε?καλο η θαλασσα ειναι απροβλεπει…οπως και η ζωη…Εσυ παραμυθοΦιλαρακι μας μπορει να πετουσες και κοτρονες αλλα το θεμα ειναι η θαλασσα σε τι τις μετετρψε…η θαλασσα ειμαστε εμεις μαλλον…τα περνεις τα επεξεργαζεσαι κρινεις..κρατας το καλο και πετας συνηθως το αλλο…αρα δεν ηταν μπουκαλακια…ξερεις μεσα στην θαλασσα υπαρχουν και σεντουκια με θησαυρους!Μεγαλους και ξακουστους!
Καληνυχτα σε ολους Φιλακια και αγκαλιτθεθ!