Τα ευτυχισμένα παιδιά θέλουν γονείς χωρίς “εγώ”

Το Σαββατοκύριακο είχε στο Καπανδρίτι, στην πλατεία, Έκθεση Βιβλίου.  Τα εγκαίνια έγιναν την Παρασκευή το βράδυ, όπου συνέβη κάτι πολύ κουφό! Κοιτώντας στου πάγκους, βλέπω ξαφνικά το τελευταίο βιβλίο μου, που ήξερα ότι θα κυκλοφορήσει στο τέλος του μήνα, αλλά δεν με είχε ειδοποιήσει κανένας από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ ότι κυκλοφόρησε!

Χάρηκα που το είδα μαζί με όλα τ’ άλλα μου βιβλία όπως βλέπετε, αλλά επειδή η εκδήλωση ήταν οργανωμένη από το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του Δημοτικού Σχολείου, δεν μπορούσα παρά να το αγοράσω για να το πάρω! Έτσι για πρώτη φορά από το 1982 που γράφω, αγόρασα ένα δικό μου βιβλίο και μάλιστα ήμουν και ο πρώτος που το πήρα, κάνοντας έτσι σεφτέ σε μένα τον ίδιο! Χα, χα, χα… Ελπίζω να έκανα καλό ποδαρικό, γιατί όπως κατάλαβα λίγο αργότερα ήταν και το πρώτο που πουλιόταν γενικώς, αφού εκεί έβγαινε για πρώτη φορά στην αγορά! Τηλεφώνησα στον Εκδότη που κι αυτός δεν ήξερε ότι είχε έρθει εκεί το βιβλίο. Πριν φύγει για Σαββατοκύριακο, νωρίς την Παρασκευή, έδωσε εντολή να στείλουν βιβλία  του Πιλάβιου στο Καπανδρίτι, εννοώντας βέβαια τα δύο του ΠΑΡΑΜΥΘΑ που έχω βγάλει παλιότερα μαζί του, πριν τα δύο τελευταία των ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Εκείνο το απόγευμα, όμως, όταν πια  εκείνος είχε φύγει, ήρθαν από τα τυπογραφείο τα αντίτυπα του τελευταίου βιβλίου μου, “Τα ευτυχισμένα παιδιά θέλουν γονείς χωρίς  εγώ” που δεν είναι για παιδιά, όπως σας έχω πει πριν λίγο καιρό. Πολύ πλάκα!
Αυτή η έκθεση βιβλίου, μου επιφύλασσε και κάτι άλλο που είδα για πρώτη φορά και είχε πλάκα. Την Κυριακή, πήγα για να καθίσω λίγο στην ΕΚΘΕΣΗ και να μιλήσω με τον κόσμο – τους συγχωριανούς μου δηλαδή. Κι όπως καθόμουν πίσω από ένα πάγκο, λίγο μακρύτερα από τα βιβλία μου, βλέπω να πλησιάζει μία κυρία που μόλις είχε αγοράσει και κρατούσε το τελευταίο βιβλίο μου, μαζί με το ένα από τα δύο βιβλία της Στεφανίας, “Τα κόλπα της γιαγιάς”! Δεν άντεξα και την έβγαλα φωτογραφία με τα δύο βιβλία στο χέρι.

“Γεια σας κύριε Πιλάβιε”, μου λέει πλησιάζοντάς με.
“Γεια σας” της λέω κι εγώ και συμπληρώνω: “Ξέρετε, μόλις αγοράσατε τη γυναίκα μου κι εμένα”.
Τα ‘χασε η κυρία. “Τι εννοείτε”, με ρωτάει.
“Η Στεφανία Ταπτά που έχει γράψει το άλλο βιβλίο που αγοράσατε, είναι γυναίκα μου. Οπότε, μας… αγοράσατε και τους δύο μαζί, ως ζευγάρι.”
Έσκασε στα γέλια η κυρία  και μετά πιάσαμε την κουβέντα.
Πρέπει να ομολογήσω ότι δεν έχω διασκεδάσει έτσι ποτέ μου σε ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ.
Και για να κλείσω, να σας πω ότι αυτή τη φορά, όταν γίνει παρουσίαση του βιβλίου μου “Τα ευτυχισμένα παιδιά θέλουν γονείς χωρίς εγώ”,  θα το γράψω εδώ για όσους θα ήθελαν να έρθουν, για να μην το ανακαλύψετε μόνοι σας στο  internet όπως είχε γίνει παλιά και κάποιοι με  “μάλωσαν”.
Καλή εβδομάδα.
Π.

Έγραψε ο Παραμυθάς στην κατηγορία Γενικά στις30 Μαΐου 2011

9 Σχόλια στο “Τα ευτυχισμένα παιδιά θέλουν γονείς χωρίς “εγώ””

Σχολιάστε