“For ever young”

Παράξενη εβδομάδα αυτή που περνάω: δύο θάνατοι στην αρχή της και μία δύσκολη ποινική δίκη αύριο, για μια έφεση που έχω κάνει σε προηγούμενη δίκη, που έφαγα τρία χρόνια φυλακή για 1.700.000 ευρώ που χρωστάω στην Εφορία. Χα, χα, χα… Ναι, είμαι από τους μεγαλο-οφειλέτες του Δημοσίου, αλλά ας είναι καλά οι “Παραμυθομεγαλωμένοι” δικαστικοί, που τα τελευταία τρία χρόνια δείχνουν κατανόηση ότι τα χρέη μου δημιουργήθηκαν εξαιτίας του κράτους, της ΕΡΤ, δηλαδή. Όμως, δεν είναι αυτό -και τόσο… ευχάριστο- το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ο θάνατος αγαπημένων προσώπων. Πρώτα ήρθε ο θάνατος ενός φίλου, του ηθοποιού Δημήτρη Καμπερίδη, που η κηδεία του -όχι θρησκευτική, αλλά πολιτική (εξαιρετική!) που δεν είχα ξαναδεί- έγινε τη Δευτέρα.  Στα πρώτα χρόνια της Δικτατορίας, είμαστε τρεις φίλοι: ο Γιώργος ο Σαμπάνης, κι αυτός ηθοποιός και μπατζανάκης μου τότε, ο Δημήτρης ο Καμπερίδης και εγώ. Τώρα πια έχω μείνει μόνο εγώ – αν και ο μεγαλύτερος!
Το βράδυ, λοιπόν, όταν γύρισα μετά την κηδεία στο σπίτι, μάθαμε ότι πέθανε ο καλύτερος φίλος τού μεγάλου γιου μας και συμμαθητής του από το Νηπιαγωγείο, στα 39 του. Ο Ιάσονας. Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα, μπορείτε να δείτε το σημερινό post της Άιναφετς, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ.  Το δικό μου post, είναι έτσι για να πω ένα “γεια” σε ένα νέο άνθρωπο, που συμπαθούσα πάρα πολύ -όπως και τους γονείς του- και που όταν  ήταν μικρό αγόρι, εν αγνοία του έγινε αιτία να πάρω ένα καλό μάθημα για το μεγάλωμα της κόρης μου. Τι και πώς μπορείτε να το δείτε σε ένα παλιότερο post που έχω βάλει, με τον τίτλο, “ΩΧ ΚΑΠΟΙΟΣ ΦΙΛΑΕΙ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ”.  Αυτός ο “κάποιος” ήταν ο Ιάσονας. Αλλά ο θάνατός του με συνέδεσε και με κάτι άλλο: με τον θάνατο του δικού μου καλύτερου φίλου στα 29 του, τού Άλκη, που σας έχω μιλήσει σε ένα παλιό post κι αν δεν το έχετε διαβάσει, μπορείτε να το δείτε πηγαίνοντας  ΕΔΩ.  Του Άλκη, λοιπόν, του άρεσε πάρα πολύ ο Μπομπ Ντύλαν, όπως κι εμένα. Ένα τραγούδι του Ντύλαν, πολύ απλό-μόνο φωνή και κιθάρα- το, FOREVER YOUNG,  έμεινε σαν χαρακτηρισμός του Άλκη, που τον αναφέρουμε κάποιοι φίλοι του, και μ’ αυτό έχει σχέση κι ο στίχος, “να κι ο Άλκης ο μικρός μας” που λέει ο Σαββόπουλος (φίλος κι αυτός του Άλκη) στο τραγούδι του, ΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΧΟΡΟΙ. Γενικά με το θέμα θάνατος, από τότε είμαι ήσυχος έως αδιάφορος. Εκείνο που με συγκινεί είναι ο πόνος των ανθρώπων που αγαπούν αληθινά εκείνον που φεύγει, κι όχι το κλάμα εκείνων που στις κηδείες κλαίνε κατά βάθος τη δική τους ζωή. Έτσι, αυτή τη φορά έζησα κάτι που δεν το εύχομαι σε κανένα: πατέρας αγοριών, να πω συλλυπητήρια σε έναν άλλο πατέρα για τον θάνατο του γιου του.
Και κλείνω με το τραγούδι του Ντύλαν, σαν αποχαιρετισμό στον Ιάσονα, που θα μείνει στη σκέψη όσων τον γνώρισαν, πάντα νέος.

[audio:http://www.fileden.com/files/2009/9/2/2562339//Forever-young.mp3]

Έγραψε ο Παραμυθάς στην κατηγορία Γενικά στις15 Σεπτεμβρίου 2010

18 σχόλια στο ““For ever young””

      Παπαστρατής Ιωάννης
      15 Σεπτεμβρίου 10 στις 23:14

      Αξιόλογος ηθοποιός.Στο “Είσαι το ταίρι μου” είχε μία πολύ καλή και αξιόλογη ερμηνεία.Συλληπητήρια.

      Όσο για τον Ιάσονα.Παρόμοιο περιστατικό είχε συμβεί και στην αδερφή μου πριν λίγο καιρό.Τα λόγια δεν αρκούν για να περιγράψουν…Συλληπητήρια σε εσάς μα πάνω από όλα στη οικογένειά του.

      Φιλιά…

      ζαχαρούλα
      16 Σεπτεμβρίου 10 στις 1:56

      μπροστά σε (κάθε) θάνατο, χάνω κάθε δικαιολογία για όσα αφήνω να με στοιχειώνουν ανολοκλήρωτα από χθες για αύριο…
      λες και για να αφήνομαι ολοκληρωτικά στη βιωματική στιγμή, θα πρέπει πότε πότε να μ’ αγγίζει ο θάνατος… ή ο έρωτας… το ίδιο είναι…
      θα υπήρχε το άχρονο χωρίς το θάνατο;…

      παρόλα αυτά… δε ξέρω αν ο νους μου θα άντεχε ποτέ το θάνατο της κόρης μου…
      ή αν θα έσπαγε… δεν μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερο πόνο…

      κοντεύει τρεις…
      θα πιω λίγο νερό και θα πέσω για ύπνο…

      dimitrisp
      16 Σεπτεμβρίου 10 στις 7:49

      πρόλαβα μια προγιαγιά (πέθανε όταν ήμουν 10 χρονών)… ζούσαμε μαζί στο ίδιο σπίτι κι ήταν γεμάτη ζωντάνια. Χαμογελάω όταν θυμάμαι, ανάμεσα στις ιστορίες που έλεγε, πως όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι και συναντιούνται στον άλλο κόσμο λέει η μια ψυχή στην άλλη: “Κάπου έχουμε συναντηθεί εμείς” χα!
      τι να πεις… “υπάρχω” λες κι ύστερα δεν “υπάρχεις”…

      ζαχαρούλα
      16 Σεπτεμβρίου 10 στις 8:55

      … αχ, Δημήτρη…
      και γιατί πρέπει να πάνε οι “ψυχές” στο άλλο κόσμο για να πουν “κάπου έχουμε συναντηθεί εμείς”;!
      😉

      καλημέρα σε όλους…

      να-τασσσάκι
      16 Σεπτεμβρίου 10 στις 20:13

      @ Δημήτρη, την ώρα που μιλούσαμε, δεν ξέρω γιατί, μου ήρθε στο μυαλό αυτό:

      Υπάρχει μόνο ένα μονοπάτι
      που οδηγεί ψηλά,
      πέρα από ‘κεινη την πλαγιά
      όπου όλα τα μονοπάτια
      βρίσκονται μαζί.

      Ω, ξένοι,
      δεν ξέρω
      πού ήσασταν πριν,
      από τι αγωνίες
      και από τι χαρές
      περνάτε,
      αλλά είσαστε εγώ.

      Σαν δύο αστέρια
      που ξαφνικά
      γεννιούνται
      μια νύχτα σκοτεινή,
      έτσι κι εσείς οι δυο
      φανήκατε μπροστά μου
      και μείνατ’ εκει για πάντα.
      Η καρδιά μου είν’ η καρδιά
      του Πολυαγαπημένου μου
      που μέσα της χωράει χιλιάδες.

      Ω, ξένοι μου,
      γι’ άλλη μια φορά
      εσείς κι εγώ θ’ ανταμώσουμε
      στην κατοικία όπου μένω
      και είναι το τέλος
      όλων των ταξιδιών.

      Η ένωση με τον Αγαπημένο
      Σημαίνει όλους να τους αγαπάς,
      Γιατί μέσα σ’ όλους
      ο Αγαπημένος κατοικεί.

      Φιλιά! 🙂

      ζαχαρούλα
      16 Σεπτεμβρίου 10 στις 21:28

      απόψε γλύστρησα και έπεσα μέσα στο συντριβάνι στο κέντρο της πόλης…
      βράχηκα και πόνεσα πολύ…
      και γέλασα πολύ…

      καληνύχτα
      😉

      Καραπιπέρης Γιάννης
      16 Σεπτεμβρίου 10 στις 22:51

      “Θαρροῦσα ὡς τώρα -φίλοι μου καλοί-
      θαρροῦσα ὡς τώρα…
      πῶς ὅλα τὰ πράματα
      βαδίζουν στὴ γῆ
      μὲ τὸ ἀληθινό τους χρῶμα.
      Ἡ Χαρὰ ἄσπρη.
      Ἡ Θλίψη χλωμή.
      Ὁ Ἔρωτας ρόδινος
      Ο Θάνατος μαῦρος.
      Ἔτσι θαρροῦσα…

      Καὶ περνοῦσα τὶς μέρες μου,
      μὲ τὰ χρώματά μου τακτοποιημένα.
      Με τα ὄνειρά μου συγυρισμένα.
      Μὲ τὰ ποιήματά μου καθαρογραμμένα…
      Γιατὶ ἔτσι τά ῾βλεπα.
      Ἔτσι νόμιζα.”

      “Μιὰ μέρα -φίλοι μου καλοί-
      ἕνα σταχτὺ σύννεφο ἄφησε τὸν οὐρανό του
      κι ἔπεσε στὴ κάμαρά μου.
      Καὶ τότε… ὅλα… ἔχασαν τὸ χρῶμα τους.
      Η Θλίψη ἔγινε σταχτιά.
      Σταχτιὰ κι η χαρά.
      Σταχτὺς κι Ἔρωτας.
      Καὶ σταχτύς -ἀλίμονο- κι ο Θάνατος.

      Ὢ Σειρῆνα, ἐσύ…
      Ἐσὺ ποὺ τά ῾βαψες ὅλα.
      Ποὺ τ᾿ ἄλλαξες ὅλα,
      γιατὶ δεν ἄφηνες τὸ Θάνατο
      -τουλάχιστον αὐτόν-
      νὰ μὲ πάρει μὲ τ᾿ ἀληθινό του χρῶμα;”

      (Μενέλαος Λουντέμης: “Ὁ σταχτὺς θάνατος” – “Μὰ μιὰ μέρα…”)

      Παναγιώτης
      18 Σεπτεμβρίου 10 στις 9:42

      Τι τη θέλετε την μετά θάνατο ζωή ! Αρκετά προβλήματα έχει ήδη αυτή η ζωή, τουλάχιστον όταν πεθαίνουμε ησυχάζουμε από αυτά μια και καλή

Σχολιάστε