Σας ευχαριστώ πάρα πολύ

Εννιά η ώρα με το παλιό, δέκα με το καινούργιο και τρώω το πρωινό μου διαβάζοντας τα σχόλιά σας στο blog και «τα παίζω» πρωινιάτικα. Έως τώρα, δεν είχα πολυκαταλάβει ότι γίνονται ακόμα σχόλια στα παλιά posts, αλλά ευτυχώς το παιδάκι μου, έκανε ένα σύστημα που ό,τι σχόλιο γράφετε έρχεται σαν e-mail στο OUTLOOK, σε μια ειδική ομάδα που την ονόμασε – ε, τι άλλο; – «ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ».  Έτσι, τα διάβασα όλα!!!!! Τα ‘χω παίξει μωρά μου! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, μα πάρα πολύ. Όχι, για τα καλά λόγια, όχι για το ότι είστε τόσοι πολλοί, αλλά γι’ αυτήν τη γλυκιά παιδική τρυφερότητα που ξεχύνεται ανάμεσα από τις γραμμές των κειμένων σας και πάει κατ’ ευθείαν στην καρδιά μου. Και το «ευχαριστώ» που σας λέω, δεν είναι γενικό και αόριστο, είναι εντελώς συγκεκριμένο: καθώς τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής μου είναι τα πιο ζόρικα και δύσκολα που έχω περάσει  ποτέ – έξω μου και μέσα μου, δηλαδή «Άουτς! Αυτό πόνεσε…», όπως λέει και η Marilia στο σχόλιό της για την «μικρή γιαπωνέζα» – σε αυτή τη ζόρικια στιγμή λοιπόν, έρχεται ετούτο το blog, που ούτε είχα σκεφτεί ποτέ να το κάνω και μου το έφτιαξε από μόνο του το παιδάκι μου, και τώρα κάθε φορά που το ανοίγω είναι σαν παίρνω όλες μαζί τις βιταμίνες που έχουν ανακαλυφτεί κι όσες πρόκειται να ανακαλυφτούν ακόμα και γίνονται turbo οι αντοχές μου. Γι’ αυτό, λοιπόν, σας ευχαριστώ πολύ, επειδή με κάνετε… «turbo». Το να πω «σας αγαπώ» μου φαίνεται κάπως μαλακοκαύλικο, γιατί, έτσι αόριστα και στον πληθυντικό και προς όλους, ακούγεται όπως όταν το έλεγε κάποια ηθοποιός, πριν πολλά χρόνια, κάθε φορά που τελείωνε η εκπομπή της. Όπως σας έχω ξαναπεί, θεωρώ ότι η αγάπη δεν είναι συναίσθημα· είναι κατάσταση στην οποία ή είσαι μέσα ή δεν είσαι, δεν την «νοιώθεις».  Η αγάπη είναι γεγονός που συμβαίνει, δεν είναι μελοδραματισμοί, κάτι για το οποίο κλαις σπαραχτικά από πόνο. Στην αγάπη δεν υπάρχει καθόλου συναισθηματισμός. Δεν είναι έρωτας.  Είναι απλώς εκεί και ή «μπαίνεις» ή δεν «μπαίνεις». Επίσης, όταν γράφω κάτι προσωπικό – όπως κι όταν διαβάζω τα σχόλιά σας –  δεν νοιώθω σαν να είμαι εγώ κι «εσείς», αλλά… πώς να το πω… να: σαν να το γράφω σε σένα που το διαβάζεις τώρα, όπως το γράφεις κι εσύ σε μένα όταν το διαβάζω. Δεν είναι λογοτεχνικό ευφυολόγημα αυτό που σας λέω. Είναι έτσι. Στα προσωπικά θέματα – κι εδώ προσωπικά θέματα είναι ακόμα και τα βίντεο γιατί απευθύνονται στην κρυμμένη παιδική σας καρδιά – σ’ αυτά τα θέματα, λοιπόν,  δεν μπορεί να γίνει αληθινή, βαθιά, ανοιχτή συζήτηση όταν είναι πάνω από δύο. Κι όπως έλεγε σε ένα παλιό τραγούδι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής  Bob Dylan, «three are a crowd», δηλαδή, «οι τρεις είναι πλήθος». Οπότε…
Σε φιλώ πολύ…
Π.

Υ.Γ. Αχ, συγνώμη… Πήγα να κάνω μια ιδέα που είχα, αλλά δεν το άντεξα, γιατί θέλει μέρες! Ήθελα να πάω στα σχόλιά σας, ν’ αντιγράψω ένα – ένα τα ονόματά σας ή τα ψευδώνυμά σας και να τα κάνω paste μετά το «σε φιλώ πολύ», αλλά είναι φοβερή δουλειά. Η ώρα είναι 12.30, είμαι στο 48 σχόλιο ακόμα και όλα τα σχόλια είναι 575!!! Συγνώμη, αλλά δεν άντεξα. Ίσως… δεν σας αγαπώ τόσο πολύ! Χα, χα, χα… Ποιος ξέρει…

Έγραψε ο Παραμυθάς στην κατηγορία Γενικά στις25 Μαρτίου 2007

15 σχόλια στο “Σας ευχαριστώ πάρα πολύ”

      marilia
      25 Μαρτίου 07 στις 15:29

      Ίσα που προλαβαίνω για ένα φιλάκι και εξαφανίζομαι!!! Παρελάσεις και σχολική γιορτή σήμερα. Αλλά στο ενδιάμεσο… τη βιταμίνη μου, παρακαλώ! 😉 Σήμερα από το πρωί με έχουν πεθάνει τα… τακούνια! Το σκιστό μάτι μου λείπει… 🙁

      marilia
      25 Μαρτίου 07 στις 15:31

      Ίσα που προλαβαίνω για ένα φιλάκι και εξαφανίζομαι!!! Παρελάσεις και σχολική γιορτή σήμερα. Αλλά στο ενδιάμεσο… τη βιταμίνη μου, παρακαλώ! 🙂
      Σήμερα από το πρωί μ’ έχουν πεθάνει τα… τακούνια. 🙁 Μόνο το… σκιστό μάτι μου λείπει. 🙁

      Μμμμαατς!

      natasaki
      26 Μαρτίου 07 στις 10:45

      Τα λάβαμε τα φιλιά, εδώ και χρόνια!!!!
      Ξέρουμε πως μας αγαπάς……..Ευχαριστούμε γι’ αυτό……
      😉

      dakis
      26 Μαρτίου 07 στις 21:37

      Μωρέ μας αγαπάς, απλά… πρέπει κάποιος να στο πει!…

      Η καρδιά σου το ξέρει, όπως το ξέρει και η δική μας, πόσο πολύ αγαπιόμαστε!

      Τζωρτζίνα Κ.
      26 Μαρτίου 07 στις 23:13

      Την αγάπη κάποιου ανθρώπου την καταλαβαίνεις κι ας μην σου έχει πει τη λέξη Σ’ αγαπώ…. παρεπιπτόντως δεν με χαλάει καθόλου να την ακούω, ίσα ίσα που το θέλω πολύ!!!!! Όπως είπαν και οι προλαλήσαντες, την αγάπη σου τη λάβαμε χρόνια πριν, φώλιασε στη καρδιά μας και τώρα μετά από…. λίγα χρόνια… με λίγα λόγια προσπαθούμε εμείς διαρκώς να σου δείξουμε πόσο σ’ αγαπήσαμε, σ’ αγαπάμε και θα σ’ αγαπάμε για πάντα!!!

      Σε φιλώ Παραμυθά μου και φιλιά στο “θείο” μας που έκανε τόσο καλή δουλειά και σε έφερε ξανά στο δρόμο μας.χχχχχχχ

      beba
      31 Μαρτίου 07 στις 11:20

      να ειστε καλα κυριε Πιλαβιε παραμυθα μας!
      σε λιγο καιρο κλεινω τα 31-το blog αυτο ειναι μια βουτια στην παιδικη μας ηλικια!ποτε δεν τα πηγαινα καλα με τις λεξεις οποτε δεν μπορω να περιγραψω με λογια τη συγκινηση και τη χαρα που αισθανομαι!ενθουσιαστικα επισης που ειμαστε τοσοι πολλοι αυτοι που σας θυμομαστε και σας αγαπαμε (αν και δε με παραξενεψε καθολου)!πως θα μπορουσαμε να σας ξεχασουμε αλλωστε?χαιρομαι παααρα πολυ που ειστε παλι κοντα μας!θα διαδωσω σε ολους τους φιλους μου -που ειναι και αυτοι μωρα σας-το υπεροχο νεο!!
      σας αφηνω γιατι με πηραν τα ζουμια…

      σασ στελνω πολλα φιλια και την αγαπη μου!

      κουκουτσία
      26 Απριλίου 07 στις 13:44

      Η επίσκεψη στη γιαγιάκα μου (που είχε την μαυρόασπρη τηλεόραση, γιατι εμείς τότε δεν είχαμε στο σπίτι) συνοδευόταν πάντα με μια κούπα ζεστό κακάο, θέση κάτω στο χαλί και Παραμυθά! Τώρα που η γιαγιάκα μου δεν είναι και στα καλυτερά της και μεγάλη πια, σκέφτομαι πόσο μου έχει λείψει όλη αυτή η εικόνα απ΄τη ζωή μου. Είναι μάλλον αυτό που λένε “μια παιδική ανάμνηση” …κι είστε κομμάτι αυτής ευχαρίστουμε πολύ

Σχολιάστε