Ένα παράξενο videoclip
Ψάχνοντας στο internet να βρω κάποια ζωγραφιά για το post που είχα ετοιμάσει, έπεσα πάνω σε ένα παράξενο videoclip για ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια – το “Dance me to the end of love” του Leonard Kohen. Αυτό είναι – για τα γούστα μου – το ωραιότερο ερωτικό τραγούδι που έχω ακούσει, γιατί λέει κάτι που από ένστικτο ακολούθησα σε όλη μου τη ζωή: όλους τους έρωτες που έζησα, τους έζησα μέχρι πάτο, όσο πόνο κι αν είχε κάποιες φορές αυτό ή όσο απαγορευμένο ή επικίνδυνο κι αν ήταν -για διάφορους λόγους. Ίσως γι’ αυτό και κάποια στιγμή το όλο θέμα τελείωσε, αφήνοντας μια στοργή για όσους παιδεύονται από έρωτα. Κι ίσως και μια συμπόνοια για εκείνους που για λόγους κοινωνικούς, ηθικούς, καθωσπρεπισμού, φόβου για τον πόνο, έκοψαν βίαια στη μέση κάποια ερωτική τους ιστορία, κάνοντάς την κάτι σαν σαράκι που κάπου βαθιά τους τρώει. Το τραγούδι αυτό του Κοέν, μου αρέσει τόσο πολύ που είναι το μόνο που κάποτε είπα να το τραγουδήσω κι εγώ και μάλιστα το έχω ανεβάσει και στο blog παλιότερα. Ο λόγος που το ανεβάζω τώρα εδώ, στην κανονική του εκτέλεση, είναι ότι αυτό το videoclip -που είναι πολύ απλό, και τρυφερά μεταφυσικό- συνδέει το τραγούδι με ένα τέλος του έρωτα που δεν μπορεί κανείς να κάνει τίποτα για να το αλλάξει: τον θάνατο. Κι ακόμα, επειδή έπεσα πάνω του σε μια στιγμή που μεταφράζω ένα κείμενο που μιλάει για την πιθανότητα να νοιώθουμε καμιά φορά δίπλα μας, ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή! Αν δεν αντέχετε και πολύ τα μελαγχολικά, μην το δείτε. Από Δευτέρα ή Τρίτη, έχω πλακατζίδικο post.
Καλό Σαββατοκύριακο.
Σας φιλώ γλυκά.
6 Σχόλια στο “Ένα παράξενο videoclip”
Παπαστρατής Το "Θηρίο" Ιωάννης
15 Οκτωβρίου 11 στις 23:23Μα Νίκο μου αν δε ζήσεις τον έρωτα μέχρι τέλος δεν είσαι πραγματικά ερωτευμένος. Η αγάπη έχει την μοναδική ικανότητα τη μια στιγμή να σε ανεβάζει και την άλλη να σε ρίχνει στα Τάρταρα!!! Και αν σιυ συμβαίνει αυτό τότε είσαι όντως ερωτευμένος!!! Ναί το τραγούδι αυτό του Kohen το ήξερα αλλά εσύ με έκανες να το λατρέψω!!! Είναι όντως από τα καλύτερα ερωτικά κομμάτια!!! Και αυτό νομίζω πρέπει να είναι το αυθεντικό video-clip του…
Μία όμορφη Κυριακή να έχεις Νίκο μου…
Φιλί!!!
δημητρης
16 Οκτωβρίου 11 στις 11:57επειδή αντέχουμε την τρέλα μας και δε μας φοβίζει η μελαγχολία το ευχαρίστηθήκαμε αληθινά το τραγούδι.
και επειδή μου αρέσουν καμιά φορά οι ανασκαφές 🙂 θυμήθηκα αυτό
http://www.paramithas.gr/melaholia/
Φιλιά
tulpoeid
19 Οκτωβρίου 11 στις 17:19Το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου, αλλά πάντα ένοιωθα ότι δε μιλάει απλά για τον έρωτα – βγάζει κάτι σε στυλ “θα σε φάω, θα σε κατασπαράξω”. Βέβαια τα μεγάλα έργα τέχνης δε μιλάνε ποτέ μόνο για ένα πράγμα, γραμμικά και εύκολα.
Και κάποια στιγμή έμαθα για ποιο θέμα γράφτηκε. Αν δεν το έκανες ήδη, πρέπει να το κοιτάξεις.
Fwtino_Asteraki
25 Οκτωβρίου 11 στις 19:16Να μαι και γω…πολύ γλυκό τραγουδάκι…ίσως μια αλήθεια ίσως ένα ψέμα…το παιχνίδισμα στο σοβαρό…..παλλιοοοοοοο αλλα πάντα διαχρονικό νομίζω…
Εγώ πάλι νομίζω πως ναι έχει σημασια να ζεις και να παλευεις καποια πραγματα μεχρι το τελος..αλλα πάντα εσυ ξερεις και κρινεις το τελος και τον πατο του μπουκαλιου…
Αναστασία
15 Οκτωβρίου 11 στις 17:02ειναι κι εμενα το αγαπημενο μου βιντεο για αυτό το τραγούδι- και, ναι, ως τον πατο, μόνο ετσι αξίζει να αγαπάμε,
καλησπέρα!!