Ο Άλκης

Για όσα θα διαβάσετε παρακάτω, είναι αιτία το σχόλιο του «Inner Tree» στο προχθεσινό POST, «Οι Δάσκαλοί μου όπως λέμε, “οι φίλοι μου”», όπου μεταξύ άλλων σημειώνει: «…παρακάτω βάζω ένα βίντεο με θέμα την ζωή και τον θάνατο… τίποτα δεν έχει νόημα αν δεν ξέρουμε πώς να ζούμε». Αυτό το σχόλιο, μου θύμισε κάποιον που δεν ήταν από τα «ιερά τέρατα» – όπως τα ονομάζει η Unamama – αλλά που υπήρξε κυριολεκτικά δάσκαλός μου και κυριολεκτικά φίλος μου – ο καλύτερος φίλος που είχα ποτέ μου: ο Άλκης.

Ο Άλκης, ήταν ένας από τα μέλη μιας παρέας στις αρχές της δεκαετίας του ’60, που τα αγόρια – όλοι τότε 25άρηδες – ίσως τα ξέρετε. Με αλφαβητική σειρά: Ο Αλέξης Κυριτσόπουλος , ο Νίκος Πιλάβιος, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Άλκης Σαχίνης, ο Αντρέας Στάικος, ο Διονύσης Φωτόπουλος, και ο Γιάννης Ψυχοπαίδης. (Αν τους αναγνωρίζετε με τις σημερινές τους ιδιότητες όλους – εκτός από τον Άλκη, φυσικά – θα βλέπετε ότι έχει πλάκα αυτός ο συνδυασμός).
Τον Άλκη τον γνώρισα το 1962. Όταν, αργότερα, εκείνος βρέθηκε το 1964 στη Θεσσαλονίκη, φοιτητής στη Φιλοσοφική Σχολή, ήμουν κι εγώ φαντάρος τότε εκεί και ήταν η πρώτη φορά που περάσαμε μερικούς μήνες οι δυο μας, καθώς όταν είχα «έξοδο» έμενα στο σπίτι του και κάποιες από τις καθημερινές ερχόταν αυτός στο στρατόπεδο ΚΑΡΑΤΑΣΟΥ, στη Σταυρούπολη και τρώγαμε σε ένα φοβερό ταβερνάκι απέναντι. Στο τέλος του ’64 εγώ πήρα μετάθεση για την Αθήνα κι εκείνος έμεινε στη Θεσσαλονίκη, όπου παντρεύτηκε την Έλλη. Ξαναγύρισε κι εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1968. Η Δικτατορία είχε διαλύσει την παρέα, κι έτσι για άλλη μια φορά βρεθήκαμε μόνο οι δυο μας. Καθώς τα σπίτια μας ήταν πολύ κοντά βλεπόμαστε καθημερινά  – μέχρι το 1973.

alkis-01.jpgΟ Άλκης, εκτός από πολύ όμορφος όπως βλέπετε στην φωτογραφία, ήταν εξαιρετικά ξύπνιος – όχι έξυπνος, αυτό είναι εύκολο – είχε αληθινά βαθιά αισθήματα κι όχι απλώς συναισθήματα, ήταν προκλητικά – έως αντιπαθητικά για κάποιους – ειλικρινής και τον χαρακτήριζε μία εξαιρετική έλλειψη ψυχολογικού φόβου. Ο Άλκης μου έμαθε δύο από τους «δασκάλους» που ανέφερα προχτές, καθώς και τον Μπομπ Ντύλαν και τη δυνατότητα της καθημερινής συμβίωσης με το θάνατο χωρίς να χάνεις το κέφι σου και τη δημιουργικότητά σου. Αυτή η άνετη συμβίωση του Άλκη με τον θάνατο έχει σχέση με το ότι όταν ήταν 12 χρονών, αρρώστησε από μία σπάνια ασθένεια, που του είχαν πει ότι αν φτάσει στα τριάντα θα ζήσει μετά πια κανονικά αλλιώς – έως τότε – υπήρχε πιθανότητα να πεθάνει οποτεδήποτε. Έπαιρνε κάθε μέρα μία ποσότητα κορτιζόνης από τα δώδεκα και δύο φορές το χρόνο έμπαινε σε νοσοκομείο – από κάποια στιγμή και μετά στην Αγγλία και τη Σουηδία – όπου δεν του παίρνανε χρήματα επειδή τον χρησιμοποιούσαν ως πειραματόζωο για να μάθουν γι’ αυτή την σπάνια ασθένεια. Τελικά πέθανε στα 29 του – τον Οκτώβριο του 1973 – από «καλπάζουσα φυματίωση» που του την προκάλεσε η κορτιζόνη! Ενώ δυο χρόνια πριν η κορτιζόνη του είχε θρυμματίσει τις κλειδώσεις στα γόνατα και τους γοφούς και αντικαταστάθηκαν με λάμες, με μια εγχείρηση στην Αγγλία που την περιέγραφε, μόλις γύρισε, με τρομερό χιούμορ και σ’ έκανε να γελάς κι ούτε στιγμή να τον λυπάσαι.
Η κηδεία του ήταν ό,τι πιο οδυνηρό έχω ζήσει σε όλη μου τη ζωή, ενώ η φιλία μας μου έμαθε ό,τι με έχει κάνει να νοιώσω κάποιες φορές μία απίστευτη βαθιά χαρά. Την εκταφή του την κάναμε τρεις άνθρωποι: η Έλλη, ο Παντελής ο Βούλγαρης (καλός του φίλος) κι εγώ. Ήταν Άνοιξη κι οι λάμες στις κλειδώσεις, ανέπαφες μετά από τόσα χρόνια, άστραφταν σαν κάτι ζωντανό!

Το βίντεο που θα δείτε κρατάει 20 δευτερόλεπτα  περίπου και είναι από την ταινία του πρώτου μου γάμου με την «προμαμά» του «μάστορα» – όπως την έλεγε μικρός – και μαμά της «maria». Στο βίντεο θα δείτε μερικά σύντομα πλάνα του Άλκη που έβγαζε τις φωτογραφίες του γάμου – γιατί ήταν και πολύ καλός φωτογράφος.
Ξέρετε, κάποια από τα εξώφυλλα δίσκων του Σαββόπουλου – όπως το «Βρώμικο Ψωμί»- βασίζονται σε φωτογραφία που έχει βγάλει ο Άλκης. Και μια και ανέφερα τους δίσκους τους Σαββόπουλου: Όσο κι αν σας φανεί περίεργο, υπάρχει περίπτωση να έχετε ακούσει για τον Άλκη. Θα έχετε ακούσει γι’ αυτόν, αν έχετε ακούσει τα τραγούδια του Σαββόπουλου, «Η Θανάσιμη Μοναξιά του Αλέξη Ασλάνογλου» το «Ας κρατήσουν οι χοροί» και το “Σαν τον Καραγκιόζη”. Να οι στίχοι όπου ο Διονύσης μιλάει για τον Άλκη.

Η ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ
…  Κι έτσι εδώ σε ξαναβρίσκω, Αλέξη πες μου με τι λόγια να στο πω
τα ορφανά μου που κρυώνουνε με κάνουν πιο πολύ αριστερό.
Πού ακούστηκε ο Άλκης να πεθαίνει, όλη νύχτα ψήνονταν στον πυρετό,
στο διάδρομο είχα δει ένα νεκρό, οι γιατροί δεν μας δίνουν σημασία,
βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία…

**************************************************************

ΑΣ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΧΟΡΟΙ
…. Kαι στης νύχτας το λαμπάδιασμα να κι ο Άλκης ο μικρός μας
Για να σμίξει παλιές κι αναμμένες τροχιές με το ροκ του μέλλοντός μας…

**************************************************************

ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ

Πριν αρχίσει το τραγούδι, ο Σαββόπουλος λέει αυτά τα λόγια σε πρόζα: “1973, Φθινόπωρο. Λάρισα 5 το πρωί, τηλέφωνο σαν  τροχός οδοντογιατρού. Εκεί Ευαγγελισμός. Θάνατος. Το βράδυ στη συναυλία έβγαζε μια υψηλή συχνότητα  που τρυπάει το κρανίο. Ένας νεκρός  στην αγκαλιά. Αδύνατον να τον αναστήσεις αδύνατον να τον φορτωθείς”. 

Τι μαθαίνετε, σ’ αυτό το blog! Ότι στο τραγούδι του Σαββόπουλου, «ο Άλκης ο μικρός μας», είναι «μικρός μας» γιατί εκείνος έμεινε στα 29, ενώ εμείς περάσαμε τα εξήντα. «Forever Young», όπως λέει και σ’ ένα τραγούδι του ο Μπομπ Ντύλαν, που άρεσε τόσο πολύ στον Άλκη.
Σας φιλώ γλυκά.
Π.

Έγραψε ο Παραμυθάς στην κατηγορία Γενικά στις20 Νοεμβρίου 2007

35 σχόλια στο “Ο Άλκης”

      nellinezi
      20 Νοεμβρίου 07 στις 21:36

      Έχω αρκετή ώρα που το χω διαβάσει, αλλά εν τω μεταξύ σκέφτομαι όλα όσα θα ήθελα να γράψω ως σχόλιο-απάντηση, αλλά δεν μου βγαίνουν…

      Ξέρετε , ως παραμυθά σας αγάπησα πολύ από τότε που ήμουν μικρή, μα ως άνθρωπο , τώρα που σας γνωρίζω κι έτσι ( :D) αρχίζω και να σας εκτιμώ πολύ αλλά και να σας ζηλεύω….γιατί θα μου πείτε; μα για όλη αυτά που έχετε μάθει μέσα απ τη ζωή αλλά και για όλη αυτήν την ισορροπία που βγάζετε προς τα έξω!

      Δεν μιλώ μόνο για το τωρινό ποστ, είναι μέρες που ήθελα να σας τα πω! Μου αρέσει δηλαδή πολύ το γεγονός ότι έχετε ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα στην ζωή και ξέρετε που ακριβώς στέκεστε, που ακριβώς πατάτε και τι ακριβώς έχετε να περιμένετε κι από ποιον!

      τώρα , αν δεν βγάλετε άκρη απ΄τα λεγόμενά μου δεν θα παρεξηγηθώ! 😀 τα έγραψα όλα μαζί ! :))

      natassaki
      20 Νοεμβρίου 07 στις 22:03

      (Λοιπόν δεν θα το πιστέψεις, παππού-Παραμυθά μου, μα με το που διάβασα το Άλκης στον τίτλο, το “Ας κρατήσουν οι χοροί” μου ήρθε στο μυαλό… )

      Σπουδαία ανάμνηση…
      (κι ευχαριστώ που τη μοιράστηκες)
      Καλό βράδυ – και φιλιά.

      Karellen
      21 Νοεμβρίου 07 στις 0:53

      (Προσπαθώ να φανταστώ τι ακριβώς μπορεί να εννοείς με την φράση: “…η φιλία μας μου έμαθε ό,τι με έχει κάνει να νοιώσω κάποιες φορές μία απίστευτη βαθιά χαρά”. Σέβομαι το ότι ίσως επέλεξες να μην την αναλύσεις.)
      Δεν έχω σχόλιο, Παραμυθά μας. Μόνο νιώθω πολύ τυχερός που σε διαβάζω.

      Νίνα
      21 Νοεμβρίου 07 στις 2:56

      Και τώρα που συνήλθα λίγο, τι να πρωτοσχολιάσω…

      Πρώτον, αγαπητέ Παραμυθά, σ’ευχαριστώ για την ιστορία του Άλκη. Τρελαίνομαι για “καλές” ιστορίες και οι καλύτερες είναι πάντα οι αληθινές(προς Θεού, μην παρεξηγηθώ και εκληφθεί ως “κανιβαλίστικο” αυτό που είπα-απλώς καταφέρνεις και μας “σερβίρεις” τόσο ωραία ό,τι κι αν γράψεις που είναι κι αυτό μία απόλαυση.

      Η σημερινή “ιστορία” είναι πιστεύω διαμαντάκι: καθηλωτική και χορταστική θεματολογικά, αφήνει ένα σωρό λαχταριστά υποννοούμενα που περιμένουν ανάλογη ανάπτυξη το καθένα σε μία άλλη “ιστορία”:

      Περισσότερα στοιχεία για τον “ήρωά” μας τον Άλκη φυσικά, σχετικά με την “δυνατότητα της καθημερινής συμβίωσης με το θάνατο χωρίς να χάνεις το κέφι σου και τη δημιουργικότητά σου”, σχετικά με την “εξαιρετική έλλειψη ψυχολογικού φόβου” που τον διέκρινε, καθώς και για την φράση σου που σχολίασε και ο Karellen. Έπειτα, έκανες το “λάθος” και αποκάλυψες τα περί παρέας του ’60. Ε, τι περιμένεις τώρα; Υποχρεούσαι βάσει αγράφου φουμαροιντερνετικού 😉 νόμου να προβείς σε περαιτέρω αποκαλύψεις, αναλύσεις, ανέκδοτα, διηγήσεις περιστατικών, περιπετειών και λοιπών άκρως ενδιαφερόντων λεπτομερειών που αφορούν … Μα ..για μια στιγμή!…Ώρα είναι να μας πεις ότι στην παρέα σας αναφερόταν και το άλλο τραγούδι…Εσείς, λοιπόν, του ’60 οι εκδρομείς…

      Ο Κύριος ας αναπαύει την ψυχούλα του Άλκη.

      Νίνα
      21 Νοεμβρίου 07 στις 3:12

      Μ’αρέσεις , καλέ Παραμυθά μου, γιατί μας δίνεις και…trivia στις ιστορίες σου, όπως τα σχετικά με τους σαββοπουλικούς στίχους. Και θα σε παρακαλέσω να το κάνεις και στο μέλλον.
      Βοήθησε με, λοιπόν, στην κατηγορία Trivial Pursuit-προσωπικότητες του 20ου αιώνος!

      Κυριτσόπουλος: ξέρω-φιλοτεχνούσε τα εξώφυλλα των δίσκων του Σαββόπουλου και σκιτσογράφος της εκπομπής σου.

      Πιλάβιος: γνωστός και μη εξαιρετέος που λένε!

      Σαββόπουλος:ε, καλά τώρα!

      Σαχίνης: χάρηκα πολύ που τον “γνώρισα”

      Στάικος: κάτι μου θυμίζει…αλλά τι;

      Φωτόπουλος:ο γνωστός σκηνογράφος που νομίχω έχει και ένα αδερφό επίσης σκηνογράφο;Και απ’τους ελάχιστους Έλληνες βραβευθέντες με βραβείο Όσκαρ;

      Ψυχοπαίδης: εδώ πραγματικά θα ζητήσω την βοήθεια του κοινού(ντροπή μου;Εννοώ είναι άραγε πολύ γνωστός;)

      unamama
      21 Νοεμβρίου 07 στις 16:01

      ενας κομητης της ζωης και της ζωης σας…

      κι οπως το πεφταστερι γραφει μια φωτεινη γραμμη στον ουρανο και τον στολιζει λιγο πριν εξαφανιστει….

      ετσι κι ο αλκης ο μικρος σας στολισε για λιγο τις ζωες σας και φωτισε με χαμογελα τα προσωπα σας!

      ζει εντονα μεσα σας κι αυτο ειναι σπουδαιο!!!

      Ιnner Tree
      21 Νοεμβρίου 07 στις 23:02

      Ο Αλκης ηρθε εδω για να φωτισει, οπως και ολοι οι αλλοι της παρεας…και φωτισε τους γυρω του οπως και οι αλλοι της παρεας και συνεχιζει μεσα απο το ποστ σου σημερα…αφησε το σωμα του νωρις για καποιο λογο και ταξιδεψε στο φως απο οπου ολοι ερχομαστε

      Μαρω
      23 Νοεμβρίου 07 στις 15:43

      Παραμυθας!Γιατι αυτο το ψευδωνυμο,ενω απο οτι βλεπω γραφεις πολυ αληθινα Πρωτη φορα σε διαβαζω γιατι ειμαι αρχαρια εδω

      Manos S.
      23 Νοεμβρίου 07 στις 16:57

      Μάρω πρόκειται για τον Παραμυθά της τηλεόρασης πριν 2 δεκαετίες…δες καλύτερα το μπλογκ και θα καταλάβεις!

      Lander
      23 Νοεμβρίου 07 στις 23:19

      Είναι κάτι συγκλονιστικό αυτές οι εμπειρίες από φίλους που χάθηκαν νωρίς… Ή, μήπως τελικά εμείς μείναμε πίσω;

      nellinezi
      24 Νοεμβρίου 07 στις 18:37

      Παραμυθάαααα!! Σου έχω κι άλλη πρόσκληση! Διαδικτυακή αυτή τη φορά! Πρόσκληση σε παιχνίδι! Στο μπλογκ τα εξηγώ :))

      doctor
      24 Νοεμβρίου 07 στις 19:16

      Καλώς σας ξαναβρήκα μετά από τόσα χρόνια!

      Ευτυχώς, σας πέτυχα στην ραδιοφωνική σας συνέντευξη στον ΣΚΑΪ.

      doctor

      Y.Γ. Σας αρέσουν ακόμη οι τηγανητές πατάτες;

      Δρακος
      11 Ιανουαρίου 08 στις 22:43

      Με τον Γιωργο Μανιατη που εχει αναφερει την παρεα αυτη στη Μυθολογια τι σχεσεις ειχατε?

      Συγχαρητηρια για τη βιωματικοτητα και την αμεσοτητα του blogg.

      Fwtino_Asteraki
      21 Μαρτίου 09 στις 21:22

      Χμμ δυσκολες αλλα και ομορφες αναμνησεις μαζι…Πιστευω πως το “κλικ” σε ολα αυτα ειναι απλα να μην ξεχνας κανεναν ποτε και να θυμασαι πως η ζωη συνεχιζεται και πως δεν εφυγε “αδικα”…

      Ολα γινονται για καποιο σκοπο..το σχεδιο Του…

      Orelia
      31 Αυγούστου 10 στις 9:43

      κύριε Πιλάβιε, καλημέρα σας

      σάς γράφω εδώ γιατί, παρότι προσπάθησα, δεν βρήκα το μέιλ σας

      το διαδίκτυο μου έχει χαρίσει αρκετούς φίλους
      κάποιοι από αυτούς, ξεχωριστοί
      ένας τέτοιος είναι και ο Γιώργος Κασαπίδης εκ Θεσσαλονίκης, normas ως e-περσόνα
      ο Γιωργος έχει σαν χόμπυ το οποίο και καλλιεργεί από το ’78, την φωτογραφία
      είναι μέλος του ελληνικού φωτογραφικού πορταλ dpgr και του flickr
      ένας άνθρωπος ευγενικός κι ευγνώμων με τρυφερή ματιά στον άνθρωπο
      πηγαίνοντας μια εκδρομουλα στη κρητη, ακουγα το τραγουδι του σαββόπουλου “ας κρατήσουν οι χοροί”, το οποίο με συγκινεί από παλιά και του οποίου την ιστορία γνώριζα μισή και λάθος
      εκείνη τη στιγμη, σκέφτηκα΄να φιάξω γυρίζοντας αθηνα, ένα βιντεο με φωτογραφίες του Γιωργου απο τους δρομους, γειτονιες και το καπανι της Θεσσαλονίκης με μουσικό χαλί φυσικά το εν λογω τραγουδι
      απο τη στιγμή όμως που η Νατασσα μου εστειλε τον συνδεσμο σας αυτό, άρχισα να διστάζω χωρίς όμως να εγκαταλείπω την ιδέα
      θα ήθελα τη γνωμη σας και θα την σεβαστώ όπως και νάχει
      για να παρετε μια ιδεα σας στελνω λινκ του χώρου του Γιωργου και του φιλου του Δημήτρη, των οποίων τις φωτογραφίες χρησιμοποίησα
      δυστυχώς δεν μπορώ να σας στείλω το βιντεο γιατί είναι πολύ βαρύ αρχείο για να σταλεί μέιλ
      http://www.flickr.com/photos/23186006@N04/
      http://www.flickr.com/photos/23220271@N07/

      ελπίζω να δείτε το σημείωμα αυτό

      χαιρετώ

      Ασημίνα

Σχολιάστε