Το λιοντάρι που δεν ήθελε να το φοβούνται.
Μια φορά ένα λιοντάρι πήγε και βρήκε ένα σοφό δάσκαλο για να τον ρωτήσει τι να κάνει για να μην τον φοβούνται τα άλλα ζώα και να γίνουν φίλοι του.
«Και γιατί σε φοβούνται; Μήπως φταις εσύ», ρώτησε ο σοφός δάσκαλος.
«Ε… να… ίσως… ναι…» είπε το λιοντάρι κατεβάζοντας το κεφάλι και συνέχισε: «Ε, να με φοβούνται γιατί, τι να κάνω κι εγώ, όλο και τρώω κάποιο ζώο για να χορτάσω την πείνα μου. Αλλά δεν θέλω πια να με φοβούνται».
«Πάψε, λοιπόν, να τρως τα άλλα ζώα και βρες κάτι άλλο να χορταίνεις την πείνα σου», είπε ο δάσκαλος στον λιοντάρι.
Εκείνο τον ευχαρίστησε και του είπε ότι μετά από κάνα μήνα θα γύρναγε να του πει τι έγινε.
Πράγματι, ύστερα από ένα μήνα το λιοντάρι γύρισε να δει τον σοφό δάσκαλο. Αλλά είχε τα κακά του χαλιά. Το ένα μάτι ήταν τουμπανισμένο, τα μπροστινά δόντια του ήταν σπασμένα, ή πλάτη του ήταν γεμάτη γδαρσίματα και αίματα, η ουρά του κρεμόταν σπασμένη και κούτσαινε.
«Τι έπαθες», ρωτάει ο δάσκαλος μόλις το βλέπει.
«Αχ, με έχουν σπάσει όλα τα ζώα στο ξύλο. Μέχρι και τα κουνέλια μου ξεριζώνουν της τρίχες, από τη στιγμή που έπαψα να τα τρώω όπως μου είπες για να μη με φοβούνται, όπως μου είπες».
«Εγώ σου είπα να μην τρως τα άλλα ζώα, αλλά όχι και να μην μουγκρίζεις όταν χρειάζεται», απάντησε ο σοφός δάσκαλος.
23 Σχόλια στο “Το λιοντάρι που δεν ήθελε να το φοβούνται.”
Γιαννης απο ΝΥ
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 4:35Μημπως το λιονταρι πρεπει να παραμεινει λιονταρι γιατι η φυση του ειναι τετοια?
Το λιονταρι δεν εχει καμια δουλεια να καθεται και να στεναχωριεται επειδη τον φοβουνται τα αλλα ζωα.
Ισως μπερδευτηκε και πηγε στον σοφο επειδη δεν γνωριζε, και κατα συνεπεια, φοβοταν την φυση του.
Αμα η ψυχη ενος ειναι λιονταρισια, θα πρεπει αυτος να την γνωρισει οσο κι αν τον τρομαζει. Οσο την αποφευγει την φυση του, τοσο αυτη ετσι αγρια και λιονταρισια που ειναι θα του την θυμιζει και θα τον τρομαζει.
Κι ετσι καταληγεις να σου κρεμανε κουδουνια.
Mina
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 7:03Μήπως το λιονταράκι να κάνει περισσότερη παρέα με λιονταράκια και λιγότερη με λαγούς!? Καλημέρα σε όλους.
ΑΡΙΣΤΗ
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 7:34Καλημεροφιλάκια σε όλους.
Δάσκαλος:
«Εγώ σου είπα να μην τρως τα άλλα ζώα, αλλά όχι και να μην μουγκρίζεις όταν χρειάζεται».
Εγώ πάντως κάθε μέρα τα “μουγκρίζω” τα παιδιά μου, αλλά αυτά με γδέρνουν κανονικά. Μόνο όταν πέφτει και καμιά σφαλιάρα συμμορφώνονται.
Τι ωραίες που είναι οι ιστορίες σου παραμυθά μου τελικά.
Ο καθένας τις παίρνει και τις ταιριάζει στην ζωή του. Είναι πολυμορφικές.
Φιλάκια πολλά σε όλους και όλες!
Μαρία
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 8:04Καλημέρα ξέρετε το παραμυθάκι που λέει
ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΣ ΑΙΜΟΒΟΡΟΣ ΚΙ ΑΧΟΡΤΑΓΟΣ Ε ΛΥΚΟΣ ΕΙΜΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΡΝΑΚΙ
ε νομίζω πως κάτι τέτοιο συμβαίνει.
Ούτε ποτέ πιστεύω να στενοχωρηθήκατε τρώγωντας μια χοιρινή μπριζόλα γιατί δεν σας κάνουν παρέα τα γουρούνια.
Από την άλλη είναι συμβολικό παραμυθάκι αλλά και πάλι ας μας φοβούνται αυτοί που πρέπει γιατί έτσι κι αλλιώς οι συγκεκριμένοι αν δε μας φοβούνται θα μας γδάρουν και καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται.
Marilia καλή αρχή και πιστεύω να πεις σε όλα τα παιδάκια πως όταν ήσουνα κι εσύ παιδί έβλεπες έναν παραμυθά να βάζει το μαγικό του γιλέκο και να πετάει. Και τώρα μας στέλνει μαγικές ιστοριούλες μέσω ιντερνετ.
Γιαννης απο ΝΥ
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 9:39Εγω Μαρια ακομη δεν το πιστευω πως μετα απο τοσα χρονια μπορουμε να εχουμε και παλι μια σχεση με τον Παραμυθα μας. Ακομη το θυμαμαι που μου φωναζε ενα παιδι στην γειτονια τρεχοντας μεσημεριατικα για το σπιτι του, να μου λεει » τρεξε να τον δεις στην τηλεοραση… Πεταει!!»
Το πιο ωραιο ειναι πως ο Παραμυθας μας δεν αλλαξε μετα απο τοσα χρονια. Η τηλεοραση αλλαξε, το ιδιο και η γειτονια, οι φιλοι, οι υποχρεωσεις. Αυτος εκει, ο ιδιος!!
Το ιδιο συναισθημα αισθανομαι οποτε διαβαζω τις ιστοριες του.
Αμα τυχαινε ποτε να τον συναντησω δεν θα μπορουσα να τον πω κυριο Νικο, η κυριο Πιλαβιο.
Γιατι να αλλαζα εγω τον τροπο με τον οποιο πρεπει να του απευθυνθω, ενω αυτος εχει μεινει ο ιδιος?
Παραμυθας Παραμυθοπουλος!!
χαχαχαχα
Παραμυθάς
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 12:17Θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον «μικρότερο απ’ όλους» (φοβερό ψευδώνυμο) για το link που μου έστειλε στο προηγούμενο post (αλλά και όλους εσάς που βοηθήσατε να πάει αυτό το blog έτσι) ώστε σε μια πολύ ζόρικια μέρα για μένα, να πάρω ενέργεια για άλλες δέκα ακόμα.
Καλό Σαββατοκύριακο
Φιλιά
Μαρία
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 12:54Εμείς σε ευχαριστούμε γλυκέ μας παραμυθούλη! 😀
ΑΡΙΣΤΗ
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 13:11Τι λες παραμυθά μου. Δεν είσαι καλά; Κάνεις σχόλιο για να μας ευχαριστήσεις έτσι χωρίς να πούμε και κάτι ιδιαίτερο. Τέλος πάντων.
Τι σε έπιασαν τα συγκινητικά σου; Ξέρεις πόσες φορές το παθαίνω εγώ αυτό μέσα στην μέρα; Άσε δύσκολο πράγμα.
Φιλάκια πολλά και σε αγαπάμε πολύ. Και μια που το έφερε και η συζήτηση τι γίνεται με τις συναντήσεις , την τηλεόραση, τα παραμύθια και όλα αυτά που μας είχες υποσχεθεί; Προχωράει τίποτα;
Μαρία
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 13:23ωχ! η πρωθυπουργός αγρίεψε! 😉
ΑΡΙΣΤΗ
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 13:28Καλά δεν τα λέω ρε Μαράκι; Μόνο υποσχέσεις είναι. Άντε να περάσει ο Ιούνιος, άντε ο Ιούλιος, άντε και όλο το καλοκαίρι. Νισάφι πια. Μας χρωστάει μια απάντηση. Έτσι δεν είναι; Μην τάξεις σε άγιο κερί και σε παιδί συνάντηση!
Σωστή;
Μαρία
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 13:30ε και πάνω στα συγκινητικά να αφιερώσουμε και κάτι στο αμερικανάκι
μου επιτρέπετε να το είδα και τον θυμήθηκα και να με συγχωρείς παραμυθούλη για τα μακρυνάρια κάθε φορά.
Ο τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει
που η θάλασσα δεν δέχτηκε το χώμα του να βρέχει
Παρ’ όλα αυτά του ωκεανού ξέρω το μαύρο κύμα
σε πάει ίσα στο βυθό σε πάει και στην Κίνα.
Α, και στην Αμερική
μαζί με τη Μαρίκα, τον Δούσα, τον Κωστή
Τους βλέπω μπρος στα μάτια μου μες στο παλιό βαπόρι
σαν στρείδια στο κατάστρωμα οι μετανάστες όλοι
Βουβές γυναίκες άλαλες που δύναμη αναβλύζουν
παιδάκια που δε νιώθουνε το δρόμο που βαδίζουν
Α, τα χρόνια τα παλιά
βαριά φορτία φεύγαν για την Αμέρικα
Του Κατσαρού ανεμίζουνε τα κατσαρά μαλλιά του
καθώς κοιτάζει αντίθετα, προς τη γενέτειρά του
Του φέρνει ο άνεμος στ’ αυτιά τραγούδια αγαπημένα
τα ‘παιξε στην κιθάρα του, τα ‘δωσε και σ’ εμένα
Α, απ’ την Αμερική
μαζί με τη Μαρίκα, τον Δούσα, τον Κωστή
Και σαν το κουρελόβαρκο αδειάσει στο λιμάνι
θα τους στοιβάξουν στη σειρά οι ξένοι πολιτσμάνοι
Άλλοι θα ‘χουν τον τρόπο τους και θα ευδοκιμήσουν
κι άλλοι ως να πεθάνουνε τη δίψα δε θα σβήσουν
Α, στην Αμερική
Ελλάδα σαν αγριόχορτο φύτρωσες κι εκεί.
Θ. Παπακωνσταντίνου
Μαρία
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 13:32Έτσι αριστούλα έμπαινε τι σε βγάλαμε πρωθυπουργό; και εσύ μας χρωστάς μια απάντηση που ναι η Vanda οεο! που ναι η Vanda;
ΑΡΙΣΤΗ
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 13:40Δεν ξέρω Μαράκι μου ποιος μπορεί να την πείσει να γυρίσει την κακίστρο. Νομίζω μόνο ο παραμυθάς. Ίσως αυτός να έχει τον τρόπο του. Εγώ πάντως δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.
Θούμωσε, θούμωσε, θούμωσε είπαμε.
Μαρία
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 14:10Καλό Σαββατοκύριακο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑΡΙΣΤΗ
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 14:20Καλό Σαββατοκύριακο Μαράκι!
νατασσάκι
12 Σεπτεμβρίου 08 στις 19:05Χμμ…
να μουγκρίζει όταν χρειάζεται, ε;
Και πώς ξέρουμε πότε χρειάζεται;
Και άντε και το καταλάβαμε -αν και με το μούγκρισμα δεν γίνει τίποτα, αφού ξέρουν ότι δεν θα τα «φάμε»;
Ε;
🙂
Φιλιά πολλά
Καλό Σαββατοκύριακο!
Γιαννης απο ΝΥ
13 Σεπτεμβρίου 08 στις 4:29Νατασακι ριχνε και κανα κατακεφαλο.
χαχαχαχα
despina
13 Σεπτεμβρίου 08 στις 13:23Σοφή συμβουλή! Μόλις πριν λίγο καιρό ξεκίνησα να μουγκρίζω…..
νατασσάκι
15 Σεπτεμβρίου 08 στις 9:47Λες βρε Γιάννη, με το κατακέφαλο να καταλάβουν ότι είμαι «λιοντάρι» ;
(μπααααα….. )
🙂
Καλημέρα 🙂
Fwtino_Asteraki
15 Σεπτεμβρίου 08 στις 20:28Γεια σας και απο μενα!Αλλο ενα πολυ ομορφο παραμυθακι Φιλε μου σε ευχαριστουμε πολυ!Δεν εχω να πω πολλα γιατι ο καθενας βγαζει το δικο του νοημα-μαθημα στο τελος καθε ιστοριας..Θα πω μονο πως πολλα ζωα σκετα αγριμνια ειναι πραγματικα καλα και αγαθα ζωακια που λεμε..Δεν εχει νοημα να «φοβομαστε»ενα «τρελο»γιατι ειναι πραγματικα ακυνδινος..Τα σιγανα ποταμακια να φοβομαστε πρεπει!Και θα κλεισω με κατι που γραψε καποτε ενα πολυ πολυ Καλο μου Φιλαρακι:Καθε πλασμα στο κοσμο και οχι μονο κρυβει ενα «λιονταρι»μεσα του..Και οταν χρειαστει να βγει εξω να ξυπνησει τοτε…Απλα τρεχτε μην κοιταξετε πισω…
Φιλε μου στου στειλα αυτο που λεγαμε το πηρες????
Fwtino_Asteraki
16 Σεπτεμβρίου 08 στις 12:18Καλημερα Φιλε μου!Να μαι παλι!Τωρα?Μην πεις παλι οχι..800φορες το στειλα παντουν..Καλημερα και παλι!
Σωτηρης
19 Σεπτεμβρίου 08 στις 15:08Αγαπητέ παραμυθά δε φαντάζεσαι τη χαρά μου όταν αναζητώντας κάποιους τίτλους παραμυθιών έπεσα στο μπλογκ σου. Μπορώ ναχρησιμοποιήσω το μπλογκ σου για μια εργασία που θα κάνουμε στο σχολείο μας ; Έχει σχεση με παραμύθια απο τη χώρα μας αλλά και απο άλλες χώρες και κατα τη διάρκεια του προγράμματος τα παιδιά θα γράψουν το δικό τους παραμύθι. το παραμυθι που ψάχνω κι έγινε αιτία να σε ξανασυναντήσω είναι «Ο Δεκατρης» ή «Ο καπετάν Δεκατρής» το είχα σε μια παλιά έκδοση του ΑΣΤΗΡ. Αν θυμάμαι καλά ήταν της Πιπίνας Τσιμικάλη. Αν γνωρίζεις κατι θα με βοηθούσε πολύ.
θα σε κρατώ ενημερο για το παραμύθι μας.
marilia
11 Σεπτεμβρίου 08 στις 21:45ΦΟΒΕΡΟ! Ό,τι πρέπει για μια «Ν» δασκάλα που αύριο μπαίνει πρώτη φορά στη νέα της τάξη. χιχιχι!
καληνυχτοφιλάκι γλυκό