Το λιοντάρι που δεν ήθελε να το φοβούνται.

lion-cartoobn.pngΜια φορά ένα λιοντάρι πήγε και βρήκε ένα σοφό δάσκαλο για να τον ρωτήσει τι να κάνει για να μην τον φοβούνται τα άλλα ζώα και να γίνουν φίλοι του.
«Και γιατί σε φοβούνται; Μήπως φταις εσύ», ρώτησε ο σοφός δάσκαλος.
«Ε… να… ίσως… ναι…» είπε το λιοντάρι κατεβάζοντας το κεφάλι και συνέχισε: «Ε, να με φοβούνται γιατί, τι να κάνω κι εγώ, όλο και τρώω κάποιο ζώο για να χορτάσω την πείνα μου. Αλλά δεν θέλω πια να με φοβούνται».
«Πάψε, λοιπόν, να τρως τα άλλα ζώα και βρες κάτι άλλο να χορταίνεις την πείνα σου», είπε ο δάσκαλος στον λιοντάρι.
Εκείνο τον ευχαρίστησε και του είπε ότι μετά από κάνα μήνα θα γύρναγε να του πει τι έγινε.
Πράγματι, ύστερα από ένα μήνα το λιοντάρι γύρισε να δει τον σοφό δάσκαλο. Αλλά είχε τα κακά του χαλιά. Το ένα μάτι ήταν τουμπανισμένο, τα μπροστινά δόντια του ήταν σπασμένα, ή πλάτη του ήταν γεμάτη γδαρσίματα και αίματα, η ουρά του κρεμόταν σπασμένη και κούτσαινε.
«Τι έπαθες», ρωτάει ο δάσκαλος μόλις το βλέπει.
«Αχ, με έχουν σπάσει όλα τα ζώα στο ξύλο. Μέχρι και τα κουνέλια μου ξεριζώνουν της τρίχες, από τη στιγμή που έπαψα να τα τρώω όπως μου είπες για να μη με φοβούνται,  όπως μου είπες».
«Εγώ σου είπα να μην τρως τα άλλα ζώα, αλλά όχι και να μην μουγκρίζεις όταν χρειάζεται», απάντησε ο σοφός δάσκαλος.

paramithas-heretaei.jpg

Έγραψε ο Παραμυθάς στην κατηγορία Παραμύθια στις11 Σεπτεμβρίου 2008

23 Σχόλια στο “Το λιοντάρι που δεν ήθελε να το φοβούνται.”

      marilia
      11 Σεπτεμβρίου 08 στις 21:45

      ΦΟΒΕΡΟ! Ό,τι πρέπει για μια “Ν” δασκάλα που αύριο μπαίνει πρώτη φορά στη νέα της τάξη. χιχιχι!

      καληνυχτοφιλάκι γλυκό

      Γιαννης απο ΝΥ
      12 Σεπτεμβρίου 08 στις 4:35

      Μημπως το λιονταρι πρεπει να παραμεινει λιονταρι γιατι η φυση του ειναι τετοια?
      Το λιονταρι δεν εχει καμια δουλεια να καθεται και να στεναχωριεται επειδη τον φοβουνται τα αλλα ζωα.
      Ισως μπερδευτηκε και πηγε στον σοφο επειδη δεν γνωριζε, και κατα συνεπεια, φοβοταν την φυση του.
      Αμα η ψυχη ενος ειναι λιονταρισια, θα πρεπει αυτος να την γνωρισει οσο κι αν τον τρομαζει. Οσο την αποφευγει την φυση του, τοσο αυτη ετσι αγρια και λιονταρισια που ειναι θα του την θυμιζει και θα τον τρομαζει.
      Κι ετσι καταληγεις να σου κρεμανε κουδουνια.

      Mina
      12 Σεπτεμβρίου 08 στις 7:03

      Μήπως το λιονταράκι να κάνει περισσότερη παρέα με λιονταράκια και λιγότερη με λαγούς!? Καλημέρα σε όλους.

      ΑΡΙΣΤΗ
      12 Σεπτεμβρίου 08 στις 7:34

      Καλημεροφιλάκια σε όλους.
      Δάσκαλος:
      «Εγώ σου είπα να μην τρως τα άλλα ζώα, αλλά όχι και να μην μουγκρίζεις όταν χρειάζεται».
      Εγώ πάντως κάθε μέρα τα “μουγκρίζω” τα παιδιά μου, αλλά αυτά με γδέρνουν κανονικά. Μόνο όταν πέφτει και καμιά σφαλιάρα συμμορφώνονται.
      Τι ωραίες που είναι οι ιστορίες σου παραμυθά μου τελικά.
      Ο καθένας τις παίρνει και τις ταιριάζει στην ζωή του. Είναι πολυμορφικές.
      Φιλάκια πολλά σε όλους και όλες!

      Μαρία
      12 Σεπτεμβρίου 08 στις 8:04

      Καλημέρα ξέρετε το παραμυθάκι που λέει
      ΣΑΡΚΟΦΑΓΟΣ ΑΙΜΟΒΟΡΟΣ ΚΙ ΑΧΟΡΤΑΓΟΣ Ε ΛΥΚΟΣ ΕΙΜΑΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΡΝΑΚΙ
      ε νομίζω πως κάτι τέτοιο συμβαίνει.
      Ούτε ποτέ πιστεύω να στενοχωρηθήκατε τρώγωντας μια χοιρινή μπριζόλα γιατί δεν σας κάνουν παρέα τα γουρούνια.
      Από την άλλη είναι συμβολικό παραμυθάκι αλλά και πάλι ας μας φοβούνται αυτοί που πρέπει γιατί έτσι κι αλλιώς οι συγκεκριμένοι αν δε μας φοβούνται θα μας γδάρουν και καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται.
      Marilia καλή αρχή και πιστεύω να πεις σε όλα τα παιδάκια πως όταν ήσουνα κι εσύ παιδί έβλεπες έναν παραμυθά να βάζει το μαγικό του γιλέκο και να πετάει. Και τώρα μας στέλνει μαγικές ιστοριούλες μέσω ιντερνετ.

      Γιαννης απο ΝΥ
      12 Σεπτεμβρίου 08 στις 9:39

      Εγω Μαρια ακομη δεν το πιστευω πως μετα απο τοσα χρονια μπορουμε να εχουμε και παλι μια σχεση με τον Παραμυθα μας. Ακομη το θυμαμαι που μου φωναζε ενα παιδι στην γειτονια τρεχοντας μεσημεριατικα για το σπιτι του, να μου λεει ” τρεξε να τον δεις στην τηλεοραση… Πεταει!!”
      Το πιο ωραιο ειναι πως ο Παραμυθας μας δεν αλλαξε μετα απο τοσα χρονια. Η τηλεοραση αλλαξε, το ιδιο και η γειτονια, οι φιλοι, οι υποχρεωσεις. Αυτος εκει, ο ιδιος!!
      Το ιδιο συναισθημα αισθανομαι οποτε διαβαζω τις ιστοριες του.
      Αμα τυχαινε ποτε να τον συναντησω δεν θα μπορουσα να τον πω κυριο Νικο, η κυριο Πιλαβιο.
      Γιατι να αλλαζα εγω τον τροπο με τον οποιο πρεπει να του απευθυνθω, ενω αυτος εχει μεινει ο ιδιος?
      Παραμυθας Παραμυθοπουλος!!
      χαχαχαχα

      Παραμυθάς
      12 Σεπτεμβρίου 08 στις 12:17

      Θα ήθελα να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τον “μικρότερο απ’ όλους” (φοβερό ψευδώνυμο) για το link που μου έστειλε στο προηγούμενο post (αλλά και όλους εσάς που βοηθήσατε να πάει αυτό το blog έτσι) ώστε σε μια πολύ ζόρικια μέρα για μένα, να πάρω ενέργεια για άλλες δέκα ακόμα.
      Καλό Σαββατοκύριακο
      Φιλιά

      ΑΡΙΣΤΗ
      12 Σεπτεμβρίου 08 στις 13:11

      Τι λες παραμυθά μου. Δεν είσαι καλά; Κάνεις σχόλιο για να μας ευχαριστήσεις έτσι χωρίς να πούμε και κάτι ιδιαίτερο. Τέλος πάντων.
      Τι σε έπιασαν τα συγκινητικά σου; Ξέρεις πόσες φορές το παθαίνω εγώ αυτό μέσα στην μέρα; Άσε δύσκολο πράγμα.
      Φιλάκια πολλά και σε αγαπάμε πολύ. Και μια που το έφερε και η συζήτηση τι γίνεται με τις συναντήσεις , την τηλεόραση, τα παραμύθια και όλα αυτά που μας είχες υποσχεθεί; Προχωράει τίποτα;

      ΑΡΙΣΤΗ
      12 Σεπτεμβρίου 08 στις 13:28

      Καλά δεν τα λέω ρε Μαράκι; Μόνο υποσχέσεις είναι. Άντε να περάσει ο Ιούνιος, άντε ο Ιούλιος, άντε και όλο το καλοκαίρι. Νισάφι πια. Μας χρωστάει μια απάντηση. Έτσι δεν είναι; Μην τάξεις σε άγιο κερί και σε παιδί συνάντηση!
      Σωστή;

      Μαρία
      12 Σεπτεμβρίου 08 στις 13:30

      ε και πάνω στα συγκινητικά να αφιερώσουμε και κάτι στο αμερικανάκι
      μου επιτρέπετε να το είδα και τον θυμήθηκα και να με συγχωρείς παραμυθούλη για τα μακρυνάρια κάθε φορά.

      Ο τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει
      που η θάλασσα δεν δέχτηκε το χώμα του να βρέχει
      Παρ’ όλα αυτά του ωκεανού ξέρω το μαύρο κύμα
      σε πάει ίσα στο βυθό σε πάει και στην Κίνα.

      Α, και στην Αμερική
      μαζί με τη Μαρίκα, τον Δούσα, τον Κωστή

      Τους βλέπω μπρος στα μάτια μου μες στο παλιό βαπόρι
      σαν στρείδια στο κατάστρωμα οι μετανάστες όλοι
      Βουβές γυναίκες άλαλες που δύναμη αναβλύζουν
      παιδάκια που δε νιώθουνε το δρόμο που βαδίζουν

      Α, τα χρόνια τα παλιά
      βαριά φορτία φεύγαν για την Αμέρικα

      Του Κατσαρού ανεμίζουνε τα κατσαρά μαλλιά του
      καθώς κοιτάζει αντίθετα, προς τη γενέτειρά του
      Του φέρνει ο άνεμος στ’ αυτιά τραγούδια αγαπημένα
      τα ‘παιξε στην κιθάρα του, τα ‘δωσε και σ’ εμένα

      Α, απ’ την Αμερική
      μαζί με τη Μαρίκα, τον Δούσα, τον Κωστή

      Και σαν το κουρελόβαρκο αδειάσει στο λιμάνι
      θα τους στοιβάξουν στη σειρά οι ξένοι πολιτσμάνοι
      Άλλοι θα ‘χουν τον τρόπο τους και θα ευδοκιμήσουν
      κι άλλοι ως να πεθάνουνε τη δίψα δε θα σβήσουν

      Α, στην Αμερική
      Ελλάδα σαν αγριόχορτο φύτρωσες κι εκεί.

      Θ. Παπακωνσταντίνου

      Μαρία
      12 Σεπτεμβρίου 08 στις 13:32

      Έτσι αριστούλα έμπαινε τι σε βγάλαμε πρωθυπουργό; και εσύ μας χρωστάς μια απάντηση που ναι η Vanda οεο! που ναι η Vanda;

      ΑΡΙΣΤΗ
      12 Σεπτεμβρίου 08 στις 13:40

      Δεν ξέρω Μαράκι μου ποιος μπορεί να την πείσει να γυρίσει την κακίστρο. Νομίζω μόνο ο παραμυθάς. Ίσως αυτός να έχει τον τρόπο του. Εγώ πάντως δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.
      Θούμωσε, θούμωσε, θούμωσε είπαμε.

      νατασσάκι
      12 Σεπτεμβρίου 08 στις 19:05

      Χμμ…
      να μουγκρίζει όταν χρειάζεται, ε;

      Και πώς ξέρουμε πότε χρειάζεται;
      Και άντε και το καταλάβαμε -αν και με το μούγκρισμα δεν γίνει τίποτα, αφού ξέρουν ότι δεν θα τα “φάμε”;
      Ε;

      🙂

      Φιλιά πολλά

      Καλό Σαββατοκύριακο!

      Fwtino_Asteraki
      15 Σεπτεμβρίου 08 στις 20:28

      Γεια σας και απο μενα!Αλλο ενα πολυ ομορφο παραμυθακι Φιλε μου σε ευχαριστουμε πολυ!Δεν εχω να πω πολλα γιατι ο καθενας βγαζει το δικο του νοημα-μαθημα στο τελος καθε ιστοριας..Θα πω μονο πως πολλα ζωα σκετα αγριμνια ειναι πραγματικα καλα και αγαθα ζωακια που λεμε..Δεν εχει νοημα να “φοβομαστε”ενα “τρελο”γιατι ειναι πραγματικα ακυνδινος..Τα σιγανα ποταμακια να φοβομαστε πρεπει!Και θα κλεισω με κατι που γραψε καποτε ενα πολυ πολυ Καλο μου Φιλαρακι:Καθε πλασμα στο κοσμο και οχι μονο κρυβει ενα “λιονταρι”μεσα του..Και οταν χρειαστει να βγει εξω να ξυπνησει τοτε…Απλα τρεχτε μην κοιταξετε πισω…
      Φιλε μου στου στειλα αυτο που λεγαμε το πηρες????

      Fwtino_Asteraki
      16 Σεπτεμβρίου 08 στις 12:18

      Καλημερα Φιλε μου!Να μαι παλι!Τωρα?Μην πεις παλι οχι..800φορες το στειλα παντουν..Καλημερα και παλι!

      Σωτηρης
      19 Σεπτεμβρίου 08 στις 15:08

      Αγαπητέ παραμυθά δε φαντάζεσαι τη χαρά μου όταν αναζητώντας κάποιους τίτλους παραμυθιών έπεσα στο μπλογκ σου. Μπορώ ναχρησιμοποιήσω το μπλογκ σου για μια εργασία που θα κάνουμε στο σχολείο μας ; Έχει σχεση με παραμύθια απο τη χώρα μας αλλά και απο άλλες χώρες και κατα τη διάρκεια του προγράμματος τα παιδιά θα γράψουν το δικό τους παραμύθι. το παραμυθι που ψάχνω κι έγινε αιτία να σε ξανασυναντήσω είναι “Ο Δεκατρης” ή “Ο καπετάν Δεκατρής” το είχα σε μια παλιά έκδοση του ΑΣΤΗΡ. Αν θυμάμαι καλά ήταν της Πιπίνας Τσιμικάλη. Αν γνωρίζεις κατι θα με βοηθούσε πολύ.
      θα σε κρατώ ενημερο για το παραμύθι μας.

Σχολιάστε