Παράθυρο στην εξοχή
Τις προηγούμενες μέρες, αναγκάστηκα να μείνω στην Αθήνα. Όταν ξύπνησα χτες πρωί – στο σπίτι μας πια, στο βουνό δηλαδή – μου ήρθε και τράβηξα φωτογραφία το φθινοπωριάτικο θέαμα από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας. Έτσι μου κατέβηκε η ιδέα, να σας βάλω τις φωτογραφίες της ίδιας θέας που έχω τραβήξει και τις τέσσερις εποχές.
Μπροστά – μπροστά , είναι ένας μεγάλος θάμνος. Τώρα το φθινόπωρο, τα φύλλα του γίνονται κατακόκκινα.
Τον χειμώνα, δεν πιστεύεις ότι αυτά τα θλιμμένα γυμνά κλαράκια σε λίγους μήνες θα είναι ένα φουντωτό δέντρο.
Την Άνοιξη τα κλαριά αρχίζουν να ζωντανεύουν.
Ε, και το καλοκαίρι είναι σε όλο το μεγαλείο του!
Βγάζει κάτι άσπρα φουντωτά λουλούδια σαν μπάλες που δεν ζουν για πολύ. Είναι κάτι καθαρές, ολοφώτεινες μπάλες, που μοιάζει σαν το φως να βγαίνει από μέσα τους. Για να γίνουν αυτά τα λουλούδια, έχουν δουλέψει: ο ήλιος, η βροχή, το σκοτάδι της νύχτας, οι άνεμοι και το χώμα. Είναι σαν να περιέχουν όλη τη φύση μέσα τους.
Ααααχ… Αυτά παθαίνει όποιος μείνει στην Αθήνα και μετά ξαναγυρίσει στην εξοχή. Αρχίζει τα «ιντερνετικά φούμαρα»! Χα, χα, χα…
Σας φιλώ πολύ. Καλό βράδυ.
Π.
9 σχόλια στο “Παράθυρο στην εξοχή”
unamama
8 Νοεμβρίου 07 στις 0:11μοιαζει με αγριοτριανταφυλλια! πολυ ομορφες οι φωτογραφιες…
αυτη η κοπελα τελικα χωρις να το θελει αφησε ατακα στην ιστορια του blog…οποτε το διαβαζω γελαω!
καληνυχτα!!!
natassaki
8 Νοεμβρίου 07 στις 0:21Πολύ πολύ όμορφο !
Τυχερέ παππού-Παραμυθά μου, που βλέπεις τέτοια από το παράθυρό σου!
Φιλιά πολλά – καλό βράδυ
Θεοδώρα
8 Νοεμβρίου 07 στις 12:27Καλησπέρα καλέ μου Παραμυθά.
Αν και δεν συμμετέχω με σχόλια συχνά (έχω τρελαθεί, βλέπεις, στη δουλειά) θέλω να δηλώσω ότι είμαι πάντα παρούσα. Το blog σου είναι στ’αλήθεια βάλσαμο για την ψυχή μου, καθότι τώρα τελευταία τραβώ ένα μικρό ζόρι. Σε σκέπτομαι πάντα με πολλή αγάπη.
Εύχομαι να είσαι καλά και να γεμίζεις με φως την ψυχή μας, όπως κάνεις μέχρι τώρα.
Πολλά πολλά φιλιά- Ν.
ΕΥΡΙΔΙΚΗ
9 Νοεμβρίου 07 στις 10:19Τυχερουλη Παραμυθα…Εισαι κοντα στην φυση και την απολαμβανεις σε ολες της τις ομορφιες!
Φιλακι
cpil
9 Νοεμβρίου 07 στις 19:24Τώρα τα είδα, έκανα κάτι μαγικά και εξαφανίστηκαν!
Zalmoxis
9 Νοεμβρίου 07 στις 21:59Σε μερικά χρόνια, τέτοιες φωτογραφίες θα είναι συλλεκτικές, αφού όπως τα κατάφερε ο άνθρωπος με τη συμπεριφορά του απέναντι στο περιβάλλον, η εναλλαγή των εποχών θα είναι σύντομα ανάμνηση. Ειδικά στην Ελλάδα, δεν θα υπάρχει ούτε το κλίμα της 2ης φωτογραφίας (ούτε χιόνι ούτε καν κρύο) μην πω κιόλας πως δεν θα υπάρχει ούτε θάμνος ούτε δένδρο…
nellinezi
9 Νοεμβρίου 07 στις 23:05Μαγικά ο πατέρας, μαγικά και ο γιος;; Aυτό θα πει κληρονομικότητα:D 😀 Καλά τους έκανες!! Σβήσε και το προηγούμενο το δικό μου όμως γιατί τώρα άθελά μου λειτουργεί αυτό ως διαφήμιση! Ουφ- μπλέξαμε:))
Vanda
14 Νοεμβρίου 07 στις 12:24Πειράζει που το Φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή!!
Τι φοβερά χρώματα είναι αυτά!!!
marilia
7 Νοεμβρίου 07 στις 23:58Όμορφα!!! 🙂
καληνυχτοφιλάκι